Πέμπτη 22 Αυγούστου 2019

Οι εν Μυτιλήνη πρόσφυγες 30.03.1923

Σας παραθέτουμε το άρθρο που επιμελήθηκαν ο Θωμάς Μ. Γρατσίας και η Μαρία Γρατσία - Χαλιμούρδα.

ΟΙ ΕΝ ΜΥΤΙΛΗΝΗ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ
30 Μαρτίου 1923

ΤΟΥ ΤΕΩΣ ΠΛΗΡΕΞΟΥΣΙΟΥ ΘΡΑΚΗΣ κ. Α. ΜΠΑΚΑΛΜΠΑΣΗ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 30 ΜΑΡΤΙΟΥ 1923 : ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ



Το παρόν άρθρο καθώς και οι περιεχόμενες σε αυτό φωτογραφίες προέρχονται από την εφημερίδα της εποχής κατά την οποίαν διεδραματίζοντο τα γεγονότα, «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ, ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ, ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΑΝΔΡ. ΚΑΒΑΦΑΚΗΣ», ΑΘΗΝΑΙ, 1923, ΕΤΟΣ ΣΤ΄. ΑΡΙΘ. 2220, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 30 ΜΑΡΤΙΟΥ, ΓΡΑΦΕΙΑ: ΟΔΟΣ ΕΔΟΥΑΡΔΟΥ ΛΩ 1, ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΑ: ΣΤΟΑ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ.» Είναι άρθρο - αφήγηση του κ. ΑΝ. Γ. ΜΠΑΚΑΛΜΠΑΣΗ, τέως Πληρεξουσίου Θράκης - όπως ακριβώς αυτό δημοσιεύθηκε στην εν λόγω εφημερίδα – και ο οποίος «Με την πρώτην αυτήν επίσκεψιν άρχισα την έρευναν του προσφυγικού ζητήματος της Μυτιλήνης.» (*)

«Την φρίκην της μικρασιατικής τραγωδίας αντιμετωπίζει κανείς εις το γηροκομείον της Μυτιλήνης. Τα λόγια αυτά του συνταξειδιώτου μου ωδήγησαν τα πρώτα βήματά μου εις το άσυλον άμα τη αφίξει μου στο νησί. 65 κλίναι εξένιζον όχι μόνον ερείπια του γήρατος, αλλά και πλάσματα που ελησμόνησαν τους τόπους της νεότητός των, τα μαλλιά του πατέρα των και τα μάτια της μάννας των. Έσχισαν γιά πάντα από το μυαλό των τας σελίδας του λευκώματος της προσφάτου τραγωδίας. Την προσοχήν μου εφείλκυσε γυναίκα μόλις 43 ετων με κάτασπρα μαλλιά. Πού είναι ο άνδρας σου; Την ηρώτησα. Τον εσκότωσαν μπροστά στα μάτια μου, μου απήντησε. Και τα παιδιά σου; Τα έφαγε άδικα ο Σαγγάριος. Σκόπευε να εξακολουθήση την ομιλία, αλλά ξαφνικά τα λόγια της κόπηκαν στον λάρυγγά της. Διπλώθηκε στον εαυτό της, τραβήχτηκε σε μιά πλευρά του γηροκομείου, και εκεί, με την μανία αφρισμένη στο στόμα της, επανέλαβε τα πρώτα λόγια της: « Ο Σαγγάριος άδικα έφαγε τα παιδιά μου». Η τρελλή αυτή ψυχή δαγκάνοντας το ψωμί της πίκρας δεν ατίμαζε, και σ’ αυτήν ακόμη την τρέλλα, την αποστολή της ζωής. Δεν μπορούσε να παρηγορηθή. Διότι ησθάνετο ότι δεν άξιζε να προσφέρη το πολύτιμο αίμα των παιδιών της εκεί όπου μία ανάγκη επιβολής ενός αγνότερου και ανώτερου ιδανικού δεν το επέβαλε ρητά.»
«Με την πρώτην αυτήν επίσκεψιν ήρχισα την έρευναν του προσφυγικού ζητήματος της Μυτιλήνης. 53.598 προσφυγικός κόσμος, προερχόμενος κατά το πλείστον εκ των παραλίων της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης, είνε χυμένος στο νησί. 4.050.000 δραχ. εδαπανήθησαν μέχρι σήμερον υπό του κράτους προς περίθαλψιν και εγκατάστασιν του στρατεύματος τούτου των προγεγραμμένων υπό του πολιτικού της Ελλάδος προσφάτου παρελθόντος. 13435 επαγγελματίαι, τους οποίους κατά το πλείστον μαστίζει η αεργία, φέρουν στη ράχη των 6.300 ανηλίκους και άνευ επαγγέλματος και 35.863 θήλεα. Επιθυμών να αποφύγω άδικον επίκρισιν, θεωρώ


περιττόν να προβώ εις ανάλυσιν των συνθηκών, υφ’ ας οι πρόσφυγες ούτοι είνε εστεγασμένοι. Πόλις, ως η Μυτιλήνη, αριθμούσα 20.000 μονίμου πληθυσμού, πως είνε δυνατόν να στεγάση επαρκώς 24.542 πρόσφυγας; Ευτυχώς όμως ότι το έρμα εις την προσφυγικήν πολιτικήν του Κράτους εν Μυτιλήνη ήλθε τελευταίως να συμπληρώση ο Αμερικανικός Ερυθρός Σταυρός, η ατομική πρωτοβουλία και η αυτοθυσία δύο του Κράτους υπαλλήλων, του Νομάρχου Λέσβου και του προϊσταμένου της υπηρεσίας Περιθάλψεως. Συστάσεις αλλεπάλληλοι και προτίμησις διανομής βοηθημάτων εις τους εις την ύπαιθρον εγκατεστημένους πρόσφυγας υπεβίβασαν τον εν τη πρωτευούση διαμένοντα προσφυγικόν κόσμον από 38.000 εις 24.542. 180.000 δραχμαί, διατεθείσαι από κοινού εκ μέρους του Δημοσίου και της Παλλεσβιακής Επιτροπής Εράνων ήρκεσαν όπως αγορασθώσι παρά των Αδελφών Πνευματικού και Χ΄΄Χριστόφα 22 παραπήγματα ξύλινα χρησιμοποιηθέντα κατά το 1918 το πρώτον εν Μούδρω προς εγκατάστασιν των εκεί ευρισκομένων Αγγλικών στρατευμάτων. Ταύτα σήμερον αποτελούσι τον συνοικισμόν της Λαγκάδας όπου στεγάζονται άνω των 2.000 προσφύγων. Εκτός των ανωτέρω η εις ενός εκατομμυρίου δωρεά του κ. Χ΄΄Χριστόφα μέλουσα να διατεθή διά την επισκευήν των ακατοικήτων του Φρουρίου Μυτιλήνης οικημάτων και διά την κατασκευήν νέων παραπηγμάτων, θέλει εξασφαλίσει την άνετον στέγασιν εις 4.000 πρόσφυγας, οίτινες κατά το πλείστον σήμερον τρυπωμένοι εις πυριτιδαποθήκας και τρώγλας του φρουρίου διψούν τον ήλιο και τον αέρα. Παρακολούθησις της ιδιωτικής ζωής των ηθικών και σωματικών τούτων ερειπίων, διότι περί τοιούτων κατά πλειοψηφίαν πρόκειται, σας παρουσιάζει την φρίκην της συμφοράς.»
«Εκ Νικομηδείας και Κιλικίας καταγόμενοι, ελάχιστοι Αρμένιοι κατά το πλείστον δε Έλληνες, μένουν από μηνός και πλέον άνευ ουδεμιλας κρατικής συνδρομής. ΄Ανευ ουδενός ελέγχου διαταγή του υπουργείου της Περιθάλψεως τους απεστέρησε και της ελαχίστης κρατικής αρωγής. Είδα πατέρα προσερχόμενον εις τα γραφεία του τμήματος της Περιθάλψεως και με μικρόν φέρετρον στα χέρια ζητούντα το αντίτιμον αυτού διά να κατορθώση να θάψη αξιοπρεπώς το παιδί του, που απέθανε εκ πείνης. Όταν επεσκέφθηκα αυτούς εις τας τρώγλας διεπίστωσα, ότι η φτώχια τους και η αθλιότης εσκότωναν κάθε λεπτό τας εντυπώσεις της ζωής. Από τους περισσοτέρους είχεν εξαλειφθή η δύναμις της μνήμης. Δεν θέλω να εισέλθω εις την εξέτασιν του ηθικού επιπέδου, διότι όλοι γνωρίζομεν, ότι η κοινωνία, ή μάλλον εκείνη εις την οποίαν δίδομεν αυτό το όνομα, δεν είναι μόνον τυφλή, αλλά και σκληρά εις τα ίδια θύματά της.»
«Την εικόνα ταύτην είχα στη μνήμη μου όταν επελήφθην της εξετάσεως του έργου της Παλλεσβιακής Επιτροπής Εράνων. Αύτη έχουσα πλήρη συναίσθησιν της σπουδαιότητος του Προσφυγικού ζητήματος υπεβοήθησε το κρατικόν έργον εισπράξασα εξ εράνων εις χρήμα μέν δρχ. 283.000 χιλιάδες, εις είδη δε κατά προσέγγισιν 1.636.000 δρ. Το ενδιαφέρον των με έπεισεν, ότι ευτυχώς υπάρχει κόσμος εις την Ελλάδα, όστις, μη ανήκων εις τους κύκλους των «υπερανθρώπων» του Νίτσε, αναγνωρίζει ότι μεταξύ των μελών του Ελληνικού λαού υφίσταται αχώριστος και αδιάλυτος κοινότης και ταύτην προσπαθεί να ενισχύση και εξυψώση.»
ΑΝ. Γ. ΜΠΑΚΑΛΜΠΑΣΗΣ
Τέως Πληρεξούσιος Θράκης.»

(*) Επιμέλεια άρθρου ΘΩΜΑ Μ. ΓΡΑΤΣΙΑ
και ΜΑΡΙΑΣ ΓΡΑΤΣΙΑ-ΧΑΛΙΜΟΥΡΔΑ




Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2018

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΔΥΣΤΥΧΟΥΣ ΚΑΙ ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΟΥ ΣΜΥΡΝΗΣ

Το ημερολόγιο του Ευριπίδη Τσαούσογλου που γράφτηκε τις μέρες του ξεριζωμού και περιγράφει το πώς ο ίδιος βίωσε την καταστροφή της Σμύρνης.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΔΥΣΤΥΧΟΥΣ ΚΑΙ ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΟΥ ΣΜΥΡΝΗΣ

Τα δεινοπαθήματα αι κακουχίαι και το σύνολον των περιπετειών μου κατά την αναχώρηση μου εκ της καιγόμενης και αχώριστου Σμύρνης

Η ΚΑΤΟΧΗ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ


Ήταν ημέρα Σάββατο και ώρα 11:00 πρωί της 27ης Αυγούστου όπου ενέπεσαν ως πειναλέος και αιμοχαρής λέων κατά της ωραίας και άτυχους Σμύρνης. Ημέρα βάσανων, διωγμών, ατιμώσεως, πυρπολήσεως, λεηλασίας, κλοπής, σφαγής, εξοντώσεως και ό,τι είδους φρικτά βασανιστήρια όπου επί Νέρωνος δεν είχαν πάθει οι Ρωμαίοι και όμως η 27η Αυγούστου ανέτειλε ζοφερά μαύρη και νεφώδης ημέρα βασανιστηρίων δια τους φιλήσυχους κατοίκους της Σμύρνης προπαντός Χριστιανούς και Αρμενίους. Οι λοιποί ελάχιστα υπέστησαν καθότι είχαν ξένες εθνικότητες .
Οι Οθωμανοί κάτοικοι Σμύρνης ενωθέντες με τους περιβόητους στρατιώτες του Κεμάλ διέτρεχον τις συνοικίες της πόλης τα χωριά και προάστια, έκαναν ζώνες εις τας οδούς και εισέβαλλον σχεδόν εις όλας τας οικίας και ελάμβαναν παρά αυτών διάφορα πολύτιμα κοσμήματα, χρήματα τάπητας και ό,τι πολύτιμον εντός της οικίας εύρισκον. Εις δε τους μη συμμορφωμένους εις τας διαταγάς των τους ανέμεναν άγρια μαρτύρια και τελικά ο θάνατος.
Εσήμανεν η ώρα 1:00 μ.μ. έκλεισα το κατάστημα μας και διευθύνθην εις την οικία του γαμπρού μου ευρισκομένη πλησίον του Αγίου Νικολάου. Αφού εκάθισα περίπου ημισείαν ώρα ηθέλησα να τους αποχαιρετίσω όπως κατευθυνθώ εις την οικία μας ευρισκομένη πλησίον του Αγίου Γεωργίου. Εκείνοι όμως μου ανέκοψαν την έξοδό μου και με ενεσυνεβούλευσαν όπως παραμείνω μέχρι της αύριον ίσως καλυτερεύσουν τα πράγματα και τέλος ησυχάσει το μαινόμενο θηρίο και εκτός αυτού επληροφορήθημεν ότι ο δρόμος ο οποίος έμελλε να περάσω δηλαδή η αρμενική συνοικία πρώτον ήτο κατάμεστος από Τούρκους πολίτες καταγίνοντο δε εις τον προαιώνιον πόθον δηλαδή ατιμώσεις, λεηλασίες κλοπάς και λοιπά. Δεύτερον εις διάφορα μέρη σφαγή τοιούτων θηριοδιών γενομένων ανεβλήθη η έξοδός μου.

28ηΑυγούστου,ημέρα,Κυριακή,1922 .

Ηγέρθημεν η ώρα 6:00 π.μ. βλέπομεν σχεδόν όλη η συνοικία ηρεμία και ησυχία βασιλεύει παντού και υποθέσαμεν ότι η κατάστασις εκαλυτέρευσεν και ίσως να ανοίγαμε τα καταστήματά μας αλλά δυστυχώς η τόσον ηρεμία έφερε θύελλα και τρικυμία. Ήτο σχεδόν η ώρα 8:00 π.μ. και παρατηρούμεν εκ του εσωτερικού από την οπήν της θύρας τρεις –τέσσερις τουρκοπολίτας οπλισμένους μέχρι οδόντων ανήλθον τας κλίμακας της αντικρυνής μας οικίας έκρουσαν την θύραν όπως ανοίξουσιν εις τους νοικοκυραίους. Απουσιάζοντος του ιδιοκτήτου έμενεν εν τη οικία η οικοδέσποινα και πλείστοι γνωστοί της πρόσφυγες. Οι ένοικοι φοβηθέντες την είσοδο των βαρβάρων και εννοήσαντες σχεδόν τον σκοπόν των παρέμειναν εις τας θέσεις των χωρίς καμία να πλησιάσει όπως τους ανοίξει. Τέλος η υπομονή των διελύθει και δια του υποκοπάνου έθραψαν την θύρα τον υαλοπίνακα και όλα τα εμπόδια της εισβολής και εισήλθον νικηταί. Φαντασθείτε την δεινή θέσιν των θυμάτων. Τα ονομάζω θύματα διότι ο νεκρός θα είχε περισσοτέραν όψιν παρά οι ένοικοι. Αφού πρώτον τους εξυλοκόπησαν ανηλεώς δια την μη εισακουσθήσα εγκαίρως άνοιξη της θύρας δεύτερον τους παρατήρησαν εάν φέρωσιν μεθ’ αυτών χρήματα. Εύρον δε επί ενός ποσό εκ 50 λιρών και του το αφήρεσαν. Ο δυστυχής φαντασθείτε τη συμφορά του. Ήτο η ολική περιουσία όπως θρέψει την οικογένειά του και τα 4 τέκνα του. Έπεσεν εις τους πόδας των και τους παρεκάλει όπως του επιστρέψωσιν μερικά εκ των χρημάτων του, όπως θρέψει τα τέκνα του, αλλά δεν του έδωσαν ούτε λεπτόν. Τον εξυλοκόπησαν εκ δευτέρου και τον εξύβρισαν δια του χυδαιοτέρου τρόπου λέγοντας εις αυτόν «κεμπέρ γκιαούρ» και αφού έλαβαν παρά της οικίας ό,τι πολύτιμα αντικείμενα εξήλθον ανενόχλητοι. Οι δικοί μας φόβοι και τρόμοι εδιπλασίαζοντο καθότι είμεθα πλησίον και ίσως μας επισκέπτοντο οι αλητήριοι. Ηναγκάσθημεν όλη η οικογένεια να διαπεραιωθώμεν εις ην οπίσθιαν οικία δια της κλίμακος εγκαταλείψαντες την οικίαν μας εις το ΄’έλεος του Θεού τουλάχιστον ίσως να μη μας εύρισκαν και μας εκακοποίουν. Ευτυχώς αν και η θύρα της οικίας μας ήτο εύθραυστος δε μας επεσκεύθησαν αλλά διευθύνθησαν εις την εκκλησία του Αγίου Νικολάου όπου ήτο κατάμεστος ο αυλόγυρος η σχολή και η εκκλησία προσφύγων εκ διαφόρων επαρχιών Αξαρίου, Μενεμένης Φιλαδελφείας και λοιπών. Αφού ανεστάτωσαν όλη την μάζα των προσφύγων εξυλοκόπησαν όλους κατά σειράν ήρπασαν και τα υπολείματα των περιουσιών των παρέλαβον και μερικούς κατηγορουμένους δήθεν ως κακούργους και εξηφανίσθησαν. Ήτο μια στιγμή λύπης και αγανακτήσεως και οδύνης. Τέλος πάντων αφού τους αφαιρέθησαν χρήματα και αντικείμενα τους απεχώριζαν τον προστάτη των τον αδελφόν τον πατέρα των και αποχωρισμός φρικτός αποχωρισμός δια παντός και ξέσπασαν οι δυστυχείς εις δάκρυα φωνάς αλαλαγμούς παραφροσύνης ολοφύροντο οι δυστυχείς μη γνωρίζοντες τι να πράξωσιν ποίον καημόν να σκεφθώσι την χρηματική περιουσία όπου τους αφηρέθη τα κοσμήματά των την αφαίρεση των πατέρων και αδελφών ή την πείνα των όπου έμενον επί τρεις ημέρας νήστις ούτω παρήλθε η Κυριακή της 28ης Αυγούστου.

Δευτέρα 29 Αυγούστου 1922

Εις τας 8:00π.μ. ήλθε κάποια γνωστή μας γραία και μας εσυνεβούλευσεν να πάμε εις την προκυμαία εις το ξενοδοχείο Παλλάς ένθα ειργάζοντο αι θυγατέρες της και ότι ο κόσμος είχε καθησυχάσει πλείστα καταστήματα ήνοιξαν και ο κόσμος εκάθητο έξωθι των οικιών των . Αφού λοιπόν πρώτον διεσκορπίσαμεν εις διάφορα μέρη της οικίας όλη την μικράν περιουσίαν του γαμβρού μου και εξήλθομεν διευθυνόμενοι εις το ξενοδοχείον προ της θύρας της οικίας μας ήσαν εκτάδην φονευμένοι δύο άνδρες παρέκει έτερος και τέλος πάντων έως ότου φθάσωμεν εις το ξενοδοχείον είδομεν περί τους πεντήκοντα νεκρούς. Ευτυχώς ημείς εφθάσαμεν μέχρι του ξενοδοχείου ανενόχλητοι και άνευ εμποδίου τινός.

30 Αυγούστου 1922 ημέρα Τρίτη

Ούτω παρήλθε και η τρίτη ημέρα χωρίς να γνωρίζω τι περί της οικογένειάς μου. Επίσης παρήρχετο και η τετάρτη ημέρα αγωνιών και θλίψεών μου καθότι μέχρι μεσημβρίας δεν εγνώριζον ούτε είχον μάθει την τύχη των. Τέλος ήλθε η 1:00 μ.μ. και παρακάλεσα την γραία όπως ειδοποιήσει εις την οικία μας πού ευρίσκομαι και να πληροφορηθώ πώς τα πέρασαν. Δυστυχία μου όμως και τύχη κακή η γραία επέστρεψε εντός ολίγου άπρακτη χωρίς να ειδοποιήσει τους γονείς πού ευρίσκομαι και εγώ για εκείνους πώς τα πέρασαν. Της ανεβλήθη ο δρόμος διότι όταν έφθασαν εις την αγορά των μεγάλων ταβερνών ήτο εις το απροχώρητο αν και η οικία μας ήτο πλησίον.Επί της οδού έκειντο χιλιάδες πτώματα ανθρώπων. Η αγριότης και δυσωδία δεν επέτρεπον τη γραία εις την εκτέλεσιν του έργου της και ούτω παρέμεινεν δια την αύριο. Το απόγευμα αίφνης βλέπομεν από το παράθυρο του ξενοδοχείου έξωθι 5-6 στρατιώτας Τούρκους έστησαν μυδραλιοβόλα διευθυνόμενα κατά του ξενοδοχείου. Η απελπισία μας έφθασε εις το αμήν , ευτυχώς επληροφορήθημεν μετ’ ολίγον ότι εζήτουν κάποιο αρμένιο στρατηγό Τορκόμ ονομαζόμενον, μη ευρόντες αυτόν ανεχώρησαν και ούτω έφυγεν το βάρος από την καρδία μας. Μετ’ ολίγον ακούγομεν μουσικές αλαλαγμούς (γιασασίν και τα λοιπά). Κατόπιν της μουσικής επέρασαν περί τα πεντήκοντα πυροβόλα μεγάλης ολκής σημαιοστόλιστα και με κλάδους δένδρων. Μετ’ ολίγον βλέπομεν όμιλον Χριστιανών και Αρμενίων περίπου 200 δεμένων δια σχοινίων και οδηγουμένων υπό ενός στρατιώτου εφ’ όπλου λόγχης οι δε Τουρκοπολίται έπιπτον ως λέοντες κατά των δυστυχισμένων με λόγχας και ξύλα και λουριά τους εκτύπουν όπου και ήθελαν εις τας κεφαλάς και λοιπά μέρη του σώματος. Των πλείστων τα κρανία ήσαν σπασμένα ρέοντα άφθονο αίμα και τους επέβαλαν να ζητοκραυγάζωσιν υπέρ του Κεμάλ. Αλλίμονο εις τους μη κραυγάζοντας τους αποτελείωναν αυτοστιγμή. Αντίκρυ του ξενοδοχείου ήτο το εργοστάσιο οικοδομών κεράμων υαλοπινάκων κλπ του κ. Χομς ο οποίος είχε θυρωρόν Οθωμανόν μάλλον (σκυλάκι) καθότι με όλους τους στρατιώτες είχε σχετιστεί και του έφεραν διάφορα κλοπιμαία καρπέτες, υποδήματα, υφάσματα και λοιπά. Κατόπιν τους εσυνεβούλευσεν και τρόπον όπως εξοικονομήσουν χρήματα και οι μέθοδοι του βαρβάρου ήταν τρεις στρατιώτες και εις λοχίας (τσαούσης) καθώς είχαν φθάσει τα πράγματα ημπορούσε ένα Τουρκόπουλο να πάει συνοδεία δέκα δικούς μας και δια τούτο δεν θα ήτο δύσκολο εις αυτούς να φωνάξουν τους διαβάτας εντός της αποθήκης του καταστήματος, να τους έδερναν, τους έγδυναν τους έπαιρναν και τα χρήματα. Ποιος ήτο αυτός που θα τους ανέκοπτε το έργο τους; Όλοι εις αυτά ήσαν επιδομένοι και όπως τα έπραξαν ο λοχίας έμεινε στη θύρα και τρεις διεσκορπίσθησαν εις ενεύρεσιν λείας. Η πένα όπου γράφω τρέμει από την φρίκη μου συλλογιζόμενος τα δεινά και τα φριχτά βασανιστήρια όπου υπέστησαν εκατοντάδες Χριστιανών εκείνη την ημέρα. Δε θα υπάρξουν ούτε υπήρξαν ποτέ όσα έχομεν πάθει εκ των διωγμών και τις πυρπολήσεις της Σμύρνης. Αφού έβαλον 3-4 μέσα εις τον περίβολον του εργοστασίου εκάθηντο χαμαί τους διέταξαν και έβγαλον τα υποδήματά τους, τους έσχιζαν τα καπέλα των τους έπαιρναν τα χρήματα και κατόπιν τους έβαζαν ένα- ένα εις μία παράγκα και δια μαστιγίου τους εδεραν βαναύσως οι δήμιοι του Κεμάλ. Φαντασθείτε την ταλαιπωρία των υπολοίπων αναμενόντων την τύχη των πρώτων. Θα σας εκθέσω την βαρβαρότητα και την ανανδρία εν περιλήψει όπου έκαμαν επί ενός γέροντος πλέον των 60 ετών αφού πρώτον τον έδειραν μέχρι όπου εκουράστηκαν αι χείρες του επήραν το ρινόμακτρον εμπεριέχον έναν άρτον και μερικά σταφίλια του έδωσαν ένα κομματάκι από τον άρτον , ένα ψυχίον και δια βίας τον έσπρωξαν έξωθεν του κήπου και ο δυστυχής δια πατάγου έπεσεν επί του δρόμου κυλισόμενος εντός των αιμάτων έγινε ως βράχος παραμορφωμένος γογγύζων εκ των αλλεπαλλήλων τραυμάτων του. Το εσπέρας εγέμισαν δύο κάρα πτώματα, επί αυτών δε έρριψαν τα αιμοστάζοντα ενδύματά των . την δε νύχτα 10:00 μ.μ. της αυτής ημέρας εγένοντο πλείστα μη ορατά εκ του σκότους ,όμως διακρινόμενα εκ των ομογών κλαυθμών και γογγυσμών των δυστυχών ανθρώπων. Καθ’ όλη τη νύχτα δεν έκλεισον μάτι συλλογιζόμενος τα βασανιστήρια των δυστυχών θυμάτων.

Τετάρτη 31 Αυγούστου 1922 .

Την πρωία της Τετάρτης επαρεκάλεσα την γραίαν όπως υπάγει εις την οικία τουλάχιστον όπως τους πληροφορήσει ότι ευρίσκομαι εν ζωή . Ευθύς η δυστυχισμένη, αψηφίσασα τον κίνδυνο που διέτρεχε, τέλος πάντων, μετά ημισείαν επανήλθε η γραία φέρουσα καλάς ειδήσεις, δηλαδή ότι η οικία ευρίσκετο εν ασυλία, είχον υψώσει γαλλικήν σημαίαν και κανείς δεν τους επλησίαζε, μόνο τρεις Οθωμανοί ψευδόμενοι ότι θα τους δώσομε νερό εισήλθον εις την οικία μας εξήγαγον τας λόγχας και άλλα πολεμικά είδη ζητούντες χρήματα ειδαλλέως θα τους έσφαζαν και δια του τρόπου αυτού τους αφήρεσαν αρκετά χρήματα. Ευτυχώς κανείς δεν έπαθε κάτι κακό και αυτό ήταν το κυριότερο. Επίσης μου έφερε τα ενδύματά μου εσωτερικά και εξωτερικά καθότι ευρισκόμουν με τα ενδύματα της εργασίας. Μετ’ ολίγον ήρθε η αδερφή μου και ο αδερφός μου. Ο αδελφός μου παρέμεινε μέχρι τις 2:00 μ.μ. κατόπιν ανεχώρησεν δια το σπίτι μας αφού άφησε την αδερφή μου διότι ο πατέρας μου έμενε εν τη οικία μας με πληθώρα προσφύγων . Εις τας 3:00μ.μ. εβγήκε η φήμη ότι πυρκαϊά εξερράγη εις την αρμενική συνοικία και τω όντι ανέβησαν μερικοί πελάτες του ξενοδοχείου κι εγώ μαζί εις τον ηλιακώνα και είδομεν πυρκαϊάν εις την αρμενικήν συνοκίαν υπερπηδούσες οι φλόγες μεγάλες διαστάσεις. Εντός ολίγου χρονικού διαστήματος η πυρκαϊά από την αρμενικήν συνοκοίαν έφθασεν εις την συνοικίαν της Αγίας Ευαγγελιστρίας. Αγίου Νικολάου, μεγάλων ταβερνών και ούτω εντός 24 ωρών εκάη η ωραιοτέρα και γραφικοτέρα πόλις της Ανατολής, η αλησμόνητος Ιωνία εντός μεγάλων φλογών και εκρήξεων χειροβομβίδων και τα τοιαύτα. Εις τας 6:00 μ.μ. εφύγαμεν με την αδελφήν μου διευθυνόμενοι δια την οικία της ευρισκομένη πλησίον της εκκλησίας Αγίου Νικολάου, όπως διασώσομεν τα διασκορπισθέντα εν τη οικία διάφορα χρήματα. Ευτυχώς εφθάσαμεν πριν πλησιάσει η πυρκαϊά δυστυχώς δεν ανεύρομεν όλη την περιουσίαν επήραμεν και μερικά ενδύματα πρώτης ανάγκης και αναχωρήσαμεν δια το ξενοδοχείον όπου κει εφθάσαμεν ευτυχώς χωρίς τινός εμποδίου. Μετ ολίγον έφθασεν η θεία μου με τον θείον μου ο πατέρας μου και ο αδελφός μου συναποκομίζοντες μερικά εσώρουχα. Κακή μας τύχη και δυστυχία η πυρκαιά εις τας 2 μ.μεσονύκτιον έφθασε πλησίον μας ανάγκη πάσα να εγκαταλείψωμεν προ πάντων η αδελφή μου όλα τα πολυτιμότερα κοσμήματα εσώρουχα κ.λ.π. καθ ότι η δυστυχισμένη είχε πέντε ανήλικα τέκνα από 10 ετών και μικρότερα. Τι να κοιτάξει τα παιδιά της την πυρκαιάν όπου επλησίαζεν τας σφαγάς όπου εγίνοντο έξω τον αποκλεισμόν όπου είχον οι τούρκοι. Αφού εμείναμεν πάντοτε μαζί προ του ξενοδοχείου περίπου μίαν ώραν μετά αι ζώνε διελύθησαν και άφηναν το πλήθος να διευθυνθεί προς το διοικητήριον ως την καραντίναν. Εκείνη η νύκτα της τετάρτης θα μείνει αλησμόνητη καθότι εμείναμεν ως τα ζώα όλο το πλήθος μία μάζα, ο ένας επί του άλλου άγρυπνοι και νήστις προ πάντως υποφέροντες εκ της δίψης και την επομένην επήγαμεν αντίκρυ των λουτρών της Εδέμ εις το καφενείον Κόρσο Επί 3 ημέρας εμείναμεν εντός αυτού. Ευτυχώς νερό είχεν το καφενείον αλλά έλειπεν ο επιούσιος γύριζα παντού ίσως ανεύρω ολίγον και κορέσωμε την πείναν αλλά ματαίως. Περί ώραν 8 διέβαινον έξωθεν του καφενείου βοδάμαξα διευθυνομένη υπό τούρκων στρατιωτών και επώλων γαλλέτας προς 25 γρ. την μία και επήρα 4 και ¼ δρ. τυρού και ούτω δόξα τον Πανάγαθον εκορέσαμεν την πείναν μας.
Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 1922

Επί οκτώ ημέρας περιπλανώμεθα ως όρνεα επί των πτωμάτων ψυχοραγούντων γραίων βραδυπορούντων και χωλών. Η θέσις ήτο απελπιστική αγρυπνία δίψα πείνα δυσωδίες αναθυμιάσεις των πτωμάτων κ.τ.λ. μας είχον κάνει όντα παράμορφα πότε διανυκτρερεύαμεν στο ύπαιθρον της παραλίας πότε εις τα λουτρά πότε εις το καφενείον και τελευταία στην οικία του κ. Σπαβέρα ευρισκομένην επί της προκυμαίας. Τέλος τόσων δεινών και φρικτών βασανιστηρίων λαχτάρων δυσωδιών περιπατώντας επί των πτωμάτων ο Μεγαλοδύναμος Θεός μας ελυπίθει και μετά 8 ημέρας των γεγονότων αφού πρώτον αποχωρήσθημεν δια του σκληροτέρου τρόπου και δακρύων των συγγενών μας επέβημεν ατμακάτου γαλλικής η οποία μας μετέφερε επί του νοσοκομειακού γαλλικού πλοίου ονομαζομένου Τρουβέλ. Ήτο αλησμόνητος ημέρα Τετάρτη της 7 Σεπτεμβρίου ημέρα σκληρά και σκοτεινή καθότι μας αποχώρησαν από την γεννέτηραν και κοσμοξακουσμένη μας Πατρίδα Σμύρνη. Έστρεψα τους οφθαλμούς μου δια τελευταίαν φοράν επί των ερειπίων και εισέτι καιομένης Ιωνίας άλλοτε ανθούσης συλλογιζόμενος καθ εαυτόν άραγε θα μας αξιώσει ο Παντοδύναμος Θεός να επανείδωμεν την αλησμόνητον πατρίδα μας. Το πλοίο ήτο αρκετά ευρύχωρο περιείχε πλέον των τριών χιλιάδων κόσμου. Τέλος μετά πλουν 5 ημερών της μιας ημέρας ο πλους ήτο κακοκαιρία του πληρώματος ευρισκομένου εν κακοί καταστάσει. Το φαγητόν μας ήτο άφθονον και προ πάντων ο οίνος τα λοιπά ήταν μαύρα. Μας έδιναν τακτικά και κρέας κονσέρβα. Ήταν ημέρα Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου και το πλοίο αγκυροβόλησεν εις τον πολεμικόν λιμένα της Γαλλικής Δημοκρατίας (Βιζέρτα). Έχει τράπεζας εργοστάσια ανθρακωρυχεία επαύλεις πλείστους ελαιώνας εμείναμεν επί του πλοίου μέχρι της Δευτέρας 12 Σεπτεμβρίου εις τας 10.30 επέβημεν επί ατμακάτου και μας μετέφεραν εις την ακτήν από εκεί επί της γεφύρας μας καταμέτρησαν και μας σχημάτισαν ένα σώμα (καραβάνι).
Τα τρόφιμα και τας αποσκεύας μας τα παρέλαβαν φορτηγά αυτοκίνητα και τα μετέφεραν εις τα μέρη όπου ηθέλαμεν καταυλισθεί. Εγώ ο δυστυχής δεν παρέδωσα το φορτίον μου φοβούμενος την απώλειάν του. Ήτο έν μικρό σακί της ζαχάρεως πλήρη παλαιών υφασμάτων όλων των μελών της οικογενείας μου. Το ονομάζω παλαιόν καθότι απουσιάζοντες η αδελφή μου ο πατήρ μου μη γνωρίζοντες που ευρίσκοντο ήνοιξαν τυχαίως ένα βαούλον και εξήγαγον τα τυχόντα Ως και ελάχιστα χρήματα λησμονήσας να βάλει και 20 ομολογίας των 300 εκατομμυρίων. Τέλος αυτή ήτο η κινητή και ακίνητος περιουσία μας. Μόνο δόξα τω Θεώ όπου δεν μας συνέβη κανένα δυστύχημα εις κανένα εξ ημών και με την δύναμη του Θεού εγκαταλείψαμε την πολυπαθούσαν πατρίδα μας σώοι και αβλαβείς. Τέλος μετά ολιγόωρο ανάπαυσιν μας ειδοποίησαν όπως εκενώσομεν μη γνωρίζοντες τι. Ακολουθήσαμε τους οδηγούς μας και μετά επίπονον πορείαν 2 ωρών αναβαίνοντας όλο υψώματα φθάσαμε εις ένα μέρος κατάφυτον ελαιώνων και εις παρακείμενο μέρος ευρίσκετο πάνιο (κλίβανος) μας διέταξαν όπως περάσωμεν όλοι του λουτρού τα δε ενδύματά μας εις τον κλίβανο όπως και εγένετο. Το απόγευμα ήτο η σειρά του θηλαίος πληθυσμού και εις τας 5 μ.μ. της 15 Σεπτεμβρίου ήλθε είδησης δι αποχώρηση. Μετά ¾ της ώρας πορεία εφθάσαμεν εις τα παραπήγματα γαλλικών στρατευμάτων τα οποία ήσαν κενά διότι τα χρησιμοποιούσαν μόνον για γυμνάσια εν καιρώ πολέμου. Εκεί έγινε νέα καταγραφή παρ ενός μεγάλου αξιωματικού και μας τοποθέτησαν εις κάθε παράπηγμα 30 άτομα αφού μας διένειμαν κουβέρτας και κρεβάτι εκστρατείας. Το μέρος ονομαζόταν ( η γη των απελπισμένων). Η τροφή μας παρεχωρείτο από μαγείρους του γαλλικού στρατού, με την επιτήρηση ενός αξιωματικού. Φαγητό τη πρώτη ημέρα ένα κιβώτιο σαρδέλες τας υπολοίπους πιλάφι σούπα πατάτες κρέας ψωμί όχι λευκό. Το κλίμα υγιέστατο, ακμάζει η κτηνοτροφία και οι λαχανόκηποι Το έδαφος ευφορότατο. Η ατμόσφαιρα παίρνει μια ώρα μεταβολή το βράδυ, βροχή αέρας θύελλα και την ημέρα χαρά Θεού. Η συγκοινωνία γίνεται μόνο με μόνιππα (αμάξια). Οι κάτοικοι γνωρίζουν την γαλλική είναι Άραβες. Εμείναμε μέχρι τις 18 Σεπτεμβρίου. Το πρωί μας ειδοποίησαν ότι όποιος θέλει να πάει για Σύρο. Είναι έτοιμο ένα πλοίο νοσοκομειακό της Γαλλικής Δημοκρατίας και πηγαίνει ατελώς. Ενεγράφημεν και εμείς εις τον κατάλογον και την επαύριον εις τας 5:00 π.μ. είμεθα έτοιμοι προς αναχώρηση. Εις τας 8:00 π.μ. είμεθα εις τας ακτάς της Βιζέρτας. Αν και επήγαν πολλοί, καθώς και ο αδελφός μου, και επισκέφθηκαν την πόλιν. Εγώ δυστυχώς δεν ευκαίρησα και έτσι έφυγον με πολλή λύπη. Τέλος πάντων των δυστυχιών μου ήλθε μια ατμάκατος , μας παρέλαβε τμηματικώς και μας επιβίβασε επί του πλοίου. Εις το πλοίον αυτό επεκράτη από άκρον εις άκρον μεγάλη καθαριότις και τάξις. Μας εχώρισαν από τας γυναίκας, μας παρεχώρησαν καθενός ιδιαιτέρα κλίνη και από μία κουβέρτα, φαγητά με γλυκίσματα, κρασί άφθονο. Τας εσπέρας βλέπαμε κινηματογράφον επί του καταστρώματος. Το ταξίδι ήτο απόλαυσις μόνον μία ημέρα ήτο μεγάλη τρικυμία αναγκασθέντος του πλοιάρχου να διατάξει την αναπέταξιν των ιστίων (πανιά) και τέλος τοιούτων ονείρων εφθάσαμεν εις την περιπόθητον και γλυκειά μας Σύρον πρώτη Ελληνική πόλη και βλέποντες Ελληνικήν σημαίαν (…) πωλούντες διάφορα αλίπαστα, τυριά και ταραμά κατόπιν ελθόντος του αδελφού μου εκ Θεσσαλονίκης εγκρίσει του πατρός μου εγκατεστάθη έναντι της πλατείας Μιαούλη αγορασθέντος ξύλινου παραπήγματος , ο δε έτερος έμεινε εις το πρώτον όπως και οι δύο μέχρι σήμερον. Εργαζόμεθα όχι δια απόκτηση περιουσίας, αλλά μόνον δια τα προς το ζην. Μέχρι αυτού του σημείου λήγει το ημερολόγιό μου αν και είναι εν ολίγοις γεγραμμένον εξηγεί πολλά των βασάνων, κακουχιών και περιπετειών και θλίψεων και οδύνης, μη γνωρίζοντες οποία τύχη μας περιμένει. Μηδένα προ του τέλους μακάριζε.
Αν και αι αλλεπάλληλαι καταστροφαί μας επροξένησαν και μας κατέστρεψαν ηθικώς και υλικώς, ένα μόνον μας παρηγορεί: η πλήρης υγεία όλων των συγγενών και μελών της οικογενείας μας.


Ευριπίδης Τσαούσογλου


Κυριακή 24 Ιουνίου 2018

Αφανός 2018

Ο Σύλλογος Μικρασιατών Ερμούπολης Σύρου για άλλη μια χρονιά συνδιοργάνωσε  με την
Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου την αναβίωση του εθίμου του «Κλήδονα»
και «του αφανού», το άναμμα φωτιάς, την παραμονή της εορτής του
Γενέθλιου του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, το Σάββατο 23 Ιουνίου και
ώρα 20:30 στην πλατεία «Μικρασιατών Προσφύγων» στον Ξηρόκαμπο.
Ακολούθησε  μουσική βραδιά μετά εδεσμάτων.




























https://www.logotypos.gr/anapsan-kai-fetow-oi-foties-sto-xirokampo-apo-to-syllogo-mikrasiaton-ermoupolis/

Σάββατο 20 Ιανουαρίου 2018

Πίτα 2018

Την Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2018 ο Σύλλογος Μικρασιατών Ερμούπολης Σύρου έκοψε την πρωτοχρονιάτικη πίτα του στην αίθουσα εκδηλώσεων του ξενοδοχείου Ερμής.
Την εκδήλωση ομόρφυναν με την παρουσία τους παιδιά του 6ου δημοτικού σχολείου Ερμούπολης που τραγούδησαν κάλαντα μαζί με τη δασκάλα τους κ.Βαλδραμίδου, καθώς και τα παιδιά απ' την ομάδα "Μυστικό Μπουζούκι".
Στην εκδήλωση παρουσιάστηκε η νυφική στολή του Ικονίου την οποία δημιούργησε η κ. Βουτσίνου με δαπάνη της κ. Παρασκευαΐδου.







Σάββατο 16 Δεκεμβρίου 2017

Άρθρο syrostoday για εγκαίνια στέγης

Εγκαίνια Στέγης Μικρασιατικής Μνήμης

Συγκλονιστική η θεατροποιημένη εκδήλωση «Μνήμες» 
Ρίγη συγκίνησης, αλλά και αποτροπιασμό για την βαρβαρότητα των Τούρκων το 1922 στην προσπάθειά τους για πλήρη ξεριζωμό του Ελληνικού στοιχείου από την Μικρά Ασία, προκάλεσε στους θαμώνες του κατάμεστου θεάτρου Απόλλων η εκδήλωση «Μνήμες» η οποία διοργανώθηκε από τον Σύλλογο Μικρασιατών Ερμούπολης με αφορμή τα εγκαίνια της Στέγης Μικρασιατικής Μνήμης.


 Κοσμοσυρροή στα εγκαίνια της Στέγης Μικρασιατικής Μνήμης - Σύρος - Συγκλονιστική η θεατροποιημένη εκδήλωση «Μνήμες»
του Γιώργου Αλβέρτη

«1922: Η προσφυγιά γυρεύει τους δικούς της… Κι απ’ το σταθμό αναζητούνται αγνοούμενοι………….
2017: Η προσφυγιά πια δεν αναζητάει τους δικούς της…. Ησύχασε στις αγκαλιές του Παραδείσου….. Μαζί μ’ αυτούς και οι δικοί μας πρόσφυγες, αυτοί που έφτασαν στο νησί μας» τόνισε, απευθυνόμενος στον κόσμο, ο πρόεδρος του συλλόγου Νίκος Λειβαδάρας, διερωτώμενος μεγαλόφωνα τι έχουμε κάνει όλοι εμείς μέχρι σήμερα προκειμένου να διατηρήσουμε τη μνήμη τόσων αδικοχαμένων ψυχών: «Που είμαστε λοιπόν εμείς όλα αυτά τα χρόνια; Τι κάναμε εμείς όλα αυτά τα χρόνια για να μην ξεχαστούν; Εφησυχασμός και καλοπέραση. Δικαιολογίες χιλιάδες ….. Ανούσιες δικαιολογίες. Κάλιο αργά παρά ποτέ θα μου πεις. Κάλιο αργά…. Εφησυχασμός….. Ήρθε η ώρα λοιπόν, η αργοπορημένη ώρα, να κάνουμε κάτι κι εμείς. Να κάνουμε κάτι για να μην ξεχαστούν αυτοί οι πρόγονοι Μικρασιάτες. Να κάνουμε το αυτονόητο, το ελάχιστο που θα έπρεπε να είχαμε κάνει» ανέφερε χαρακτηριστικά, υπογραμμίζοντας  ότι η νεοσύστατη Στέγη Μικρασιατικής Μνήμης - η οποία στεγάζεται στο ισόγειο του Πνευματικού Κέντρου Ερμούπολης και θα συγκεντρώνει μνήμες της Μικρασίας μέσα από αντικείμενα, έντυπο υλικό, μαρτυρίες και οτιδήποτε -   θα κρατήσει άσβεστη τη μνήμη της πατρίδας και των ανθρώπων της.
«Τον παραδίδουμε στη νέα γενιά που θα μπορέσει να δει μέσα από απλά στοιχεία την πολύπαθη ιστορία της χώρας μας. Να ρωτήσει, να διαβάσει να μάθει τον πόνο και το ξεριζωμό, που δυστυχώς και στις μέρες μας βιώνουν άλλοι λαοί. Άνθρωποι όμως σαν εμάς. Με τα ίδια βάσανα και τα ίδια συναισθήματα απώλειας πατρίδας και αγαπημένων προσώπων. Και εμείς παρακολουθούμε σαν απλοί θεατές» κατέληξε ο κ. Λειβαδάρας  έπειτα από μια γλαφυρή απεικόνιση των γεγονότων που έως και σήμερα στοιχειώνουν το Ελληνικό Έθνος.
Η προβολή σε γιγαντοοθόνη παλιών εικόνων σε συνδυασμό με την μουσική επένδυση και την ένθεση σε αυτές της ζωντανής εικόνας των εκπληκτικών αφηγητών έκανε τις καρδιές όλων να σκιρτήσουν. Μάτια βούρκωσαν και ένας κόμπος ενίοτε στάθηκε στο λαιμό των περισσότερων. Σίγουρα όμως όλοι ένιωσαν μια ψυχική ανάταση για το κουράγιο και το ψυχικό σθένος αυτών των ανθρώπων, που παρά τα βάσανα και τις κακουχίες τους, κατάφεραν να σταθούν ξανά στα πόδια τους και μεγαλούργησαν  στους νέους τόπους διαμονής τους.  
Αξίζει να σημειωθεί ότι η πρωτοποριακή παρουσίαση της παράστασης οφείλεται στον σκηνοθέτη -  ηθοποιό Γιάννη Δεσύπρη - ο οποίος και συμμετείχε με μία αφήγηση – ενώ αξίζει πραγματικά να μνημονευτούν τα ονόματα και των υπόλοιπων εξαιρετικών συντελεστών: Λίτσα Χαραλάμπους, Ντίνα Συκουτρή, Γρηγόρης Παναγιωτίδης, Μαρία Κρόντη, Γιάννης Καπετανάκης, Βασιλική Σαμανίου, Μαργαρίτα Καλουτά, Αλέξανδρος Μπόλιας, Γιάννης Καραντώνης, π. Κωνσταντίνος Κοντός, Μαίρη Δάσκου, Μαντώ Μπόλια, Χριστίνα Σοϊλεμεζίδου, Μαρία Κακαβή.
Μετά την προβολή ενός σύντομου βίντεο με εικόνες  της κακής κατάστασης στην οποία ο Σύλλογος  παρέλαβε τον χώρο για την στέγαση της Μικρασιατικής Μνήμης, άπαντες κατευθύνθηκαν στον νεοσύστατο χώρο για  την τελετή των εγκαινίων, μένοντας κυριολεκτικά έκθαμβοι από την απίστευτη μεταμόρφωσή του.  
Να σημειωθεί ότι η μεταμόρφωση αυτή κατέστη εφικτή χάρη στις χορηγίες των κ.κ. Δέσποινα Παρασκευαΐδου και Μπάμπη Λαζάρογλου που αμφότεροι πρόσφεραν από 3.000 €, καθώς και τον κύριο Αθανάσιο Μαρτίνο που προσέφερε 2.000 € για την αποπεράτωση της «Στέγης». Ακόμη, το μέλος του Συλλόγου Βαγγέλης Ξαγοράρης δαπανώντος χρόνο και με πολύ κόπο συνέβαλε στον ελαιοχρωματισμό του κτηρίου, ενώ ο κ. Νίκος Πεσματζόγλου, ο οποίος ήρθε από την Αθήνα στη Σύρο ειδικά για αυτό το σκοπό, τοποθέτησε αφιλοκερδώς το πάτωμα της Στέγης.
Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με μπουφέ, προσφορά του επιχειρηματία Δημοσθένη Ζορμπάνου.
Να αναφέρουμε τέλος ότι όσοι διαθέτουν  αυθεντικό υλικό από τη Μικρά Ασία και  επιθυμούν να το δωρίσουν στη ΣΤΕΓΗ, μπορούν να επικοινωνούν με τους κ.κ.  Νίκο Λειβαδάρα και Χρήστο Τσαούσογλου  στα τηλέφωνα 6938 865065 και 6974 930868 αντίστοιχα.
Ακολουθεί το κείμενο με την πλήρη ομιλία του κ. Λειβαδάρα:
«1922
Η προσφυγιά γυρεύει τους δικούς της
Κι απ’ το σταθμό αναζητούνται αγνοούμενοι………….
2017
Η προσφυγιά πια δεν αναζητάει τους δικούς της…. Ησύχασε στις αγκαλιές του Παραδείσου….. Μαζί μ’ αυτούς και οι δικοί μας πρόσφυγες, αυτοί που έφτασαν στο νησί μας.
Η προσφυγιά πια δεν αναζητάει τους δικούς της…. Τους αντάμωσε στα ήρεμα λιβάδια του Παραδείσου. Όμως αυτές οι ψυχές δεν θέλουν να ξεχάσουν. Δε θέλουν να ξεχαστούν.
Που είμαστε λοιπόν εμείς όλα αυτά τα χρόνια; Τι κάναμε εμείς όλα αυτά τα χρόνια για να μην ξεχαστούν; Εφησυχασμός και καλοπέραση. Δικαιολογίες χιλιάδες ….. Ανούσιες δικαιολογίες. Κάλιο αργά παρά ποτέ θα μου πεις. Κάλιο αργά…. Εφησυχασμός…..
Ήρθε η ώρα λοιπόν, η αργοπορημένη ώρα, να κάνουμε κάτι κι εμείς. Να κάνουμε κάτι για να μην ξεχαστούν αυτοί οι πρόγονοι Μικρασιάτες. Να κάνουμε το αυτονόητο, το ελάχιστο που θα έπρεπε να είχαμε κάνει.
Το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου Μικρασιατών Ερμούπολης Σύρου, το 2013 πραγματοποιώντας τον πρώτο του μεγάλο στόχο, ανήγειρε μνημείο Μικρασιατικής Μνήμης και το έστησε στο φυσικό του χώρο στον προσφυγικό συνοικισμό του Ξηροκάμπου, όπου στέγασε άπορες προσφυγικές οικογένειες που έφτασαν στο νησί μας.
Σήμερα υλοποιεί το δεύτερο μεγάλο στόχο που είχε θέσει, τη δημιουργία «ΣΤΕΓΗΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ».
Σεπτέμβρης 1922. Φτάνουν στο νησί της Σύρας 7.800 πρόσφυγες. Κάποιοι απ’ αυτούς, 1.835 άτομα, είτε θα βρουν τους δικούς τους σε άλλα μέρη της Ελλάδας ή θα αναχωρήσουν από το νησί προς νέο προορισμό. Περισσότερα από 650 άτομα αναχωρούν κατά τη δήλωσή τους προς τον Πειραιά. Με προορισμό την Αθήνα φεύγουν 339 εγγεγραμμένοι του Μητρώου  Προσφύγων Σύρου, ενώ για τη Θήβα αναχωρούν πάνω από εκατό άτομα. Στην Ανατολική Μακεδονία και τη Θεσσαλονίκη αναχωρούν τουλάχιστον 140 άτομα, στην Καβάλα 33 και τη Δράμα 25. Στη βόρεια Ελλάδα κατευθύνονται συνολικά πάνω από 240 πρόσφυγες. Προς την Κρήτη φεύγουν τουλάχιστον 80 άτομα, ενώ στη Μυτιλήνη 71.
 Οι υπόλοιποι θα μοιραστούν και στα άλλα Κυκλαδονήσια. Στην Ερμούπολη θα παραμείνουν 2.800, στη Νάξο θα σταλούν 900, στην Πάρο 900, στην Κέα 600, στην Τήνο 400, στη Μύκονο 300, στην Άνδρο 300 και λιγότεροι στη Μήλο, στη Σαντορίνη και την Αμοργό.
Ανάμεσα στους πρόσφυγες που φτάνουν στη μητέρα πατρίδα υπάρχουν πολλοί αστοί, κυρίως από τη Σμύρνη και την Κωνσταντινούπολη (πάνω από το 50% του προσφυγικού πληθυσμού). Έχουν ένα  υψηλό επίπεδο παιδείας, γνωρίζουν ξένες γλώσσες, έχουν κοσμοπολίτικο πνεύμα, κατέχουν τους κανόνες του εμπορικού ανταγωνισμού. Οι πρόσφυγες αγροτικής προέλευσης είναι πολύ πιο έμπειροι και ανοιχτοί σε νέου τύπου μεθόδους καλλιέργειας που ως τότε ήταν άγνωστοι στην Ελλάδα. Συμβάλλουν στην αγροτική μεταρρύθμιση, δίνοντας ιδιαίτερη ώθηση σε ορισμένους κλάδους, όπως η αμπελουργία, η σηροτροφία, η ροδοκαλλιέργεια, η καπνοκαλλιέργεια, η ελαιοκομία, η καλλιέργεια των λαχανικών και την εντυπωσιακή αύξηση των καλλιεργούμενων εκτάσεων.
Άνθρωποι δραστήριοι, ευφυείς  και ικανοί, οι πρόσφυγες έδωσαν νέα πνοή σε σημαντικούς τομείς της εθνικής οικονομίας, στο εμπόριο, στη βιοτεχνία, στη βιομηχανία στις αγροτικές καλλιέργειες.
Άτομα φιλελεύθερων αντιλήψεων και πολιτιστικών αξιών, οι πρόσφυγες του 1922 ανέδειξαν πλήθος σημαντικών προσωπικοτήτων σε όλους τους τομείς της πνευματικής και καλλιτεχνικής δημιουργίας, της οικονομίας, της δημοσιογραφίας, του αθλητισμού και πρωτοστάτησαν στην εδραίωση του συνεταιριστικού και του εργατικού κινήματος.
Οι Μικρασιάτες πρόσφυγες διατήρησαν στενό  δεσμό με την Ορθοδοξία και με τη βοήθεια των συλλόγων τους κράτησαν ζωντανή τη λαϊκή παράδοση. Οι παράγκες και τα προσφυγικά σπίτια, μερικά από τα οποία διασώζονται ακόμα και σήμερα , ανάμεσα στους όγκους του τσιμέντου, διακρινόταν για την πάστρα και τη νοικοκυροσύνη τους, τα ζωηρά τους χρώματα και τις ανθοστόλιστες με βασιλικούς, βιγκόνιες, γαριφαλιές και γιασεμιά αυλές και προσόψεις των σπιτιών τους. Στην αυλή και στο δρόμο αναπτύσσεται η κοινωνικότητα της γειτονιάς, μια καινοτομία που εισήγαγαν στον ελλαδικό χώρο οι πρόσφυγες, και το βράδυ, μετά τον κάματο της σκληρής βιοπάλης, η ζωή κυλούσε ανάμεσα στο κουσελάκι, στο ούζο, τους σμυρναίικους μεζέδες, το χορό και το τραγούδι.      
Από τους 7.800 πρόσφυγες που έφτασαν στην Ερμούπολη, οι περισσότεροι 3.415 προέρχονταν από τη  Σμύρνη, 417 από τα Βουρλά, 271 από τη Σπάρτη Μ.Α., 233 από το Βουτζά, 149 από
Κρήνη/Τσεσμέ, 149 από τη Φώκαια, 143 από το Αϊδίνιον  και λιγότεροι από διάφορα μέρη της Μικράς Ασίας. 
Οι πρόσφυγες της Σύρου αρχίζουν να οργανώνονται από το Νο-έμβρη του 1922, για να αντιμετωπίζουν από κοινού και πιο αποτελεσματικά τα προβλήματά τους.
Μετά πέντε-έξι χρόνια από τον ερχομό τους, παρατηρείται εξομοίωση των προσφύγων με τους Συριανούς. Το 1926 ενοποιείται το κονδύλι του Δήμου, το οποίο αφορά τους άπορους δημότες.
Έως τότε υπήρχε ένα ξεχωριστό κονδύλι για την οικονομική ενίσχυση των άπορων προσφύγων, μαθητών και ασθενών. Στο ίδιο πνεύμα κινείται και το υπ’ αριθ. 2681/16.3.1927 έγγραφο του Νομάρχη Κυκλάδων, το οποίο απευθύνεται στο Δήμαρχο Ερμούπολης. Από την 1η Απριλίου 1927 παύει η δωρεάν χορήγηση φαρμάκων από το Δημόσιο στους πρόσφυγες. Ο Νομάρχης παρακαλεί το Δήμαρχο να εξακριβώσει τον αριθμό των άπορων προσφύγων της περιφερείας του και να φροντίσει να καλύπτει από εδώ και εξής τις ανάγκες τους.
Οι πρόσφυγες έχουν πλέον ενσωματωθεί και θα αντιμετωπίζονται από τις αρχές, όπως οι υπόλοιποι δημότες και πολίτες της χώρας. Από το 1925-1926 παρατηρείται επίσης πως στις ληξιαρχικές πράξεις γεννήσεων, γάμων και αποβιώσεων δεν μνημονεύεται πια παρά σπανίως, η καταγωγή του πρόσφυγα. Όσοι έγιναν μόνιμοι κάτοικοι της Ερμούπολης Σύρου, δηλώνουν πλέον τη νέα τους διαμονή.     
Η Ερμούπολη δημιούργημα και συνονθύλευμα προσφύγων από το 1821 που είχαν φτάσει από τη Μικρά Ασία, τη Χίο, τα Ψαρά την Κάσσο, αλλά και από διάφορα μέρη της Ελλάδας, δεν θεωρούν ξένο σώμα τους πρόσφυγες του 1922. Δεν τους αντιμετωπίζουν ως πρόσφυγες, «ξένους», για αυτό και οι πρόσφυγες δεν νοιώθουν την ανάγκη να «γκετοποιηθούν». Να δημιουργήσουν κλειστή κοινωνία μεταξύ τους. Η πρώτη γενιά δεν ξεχνά την πατρίδα, τον πόνο της προσφυγιάς και τη σφαγή, όμως όπως αποδεικνύεται σε σύγκριση με άλλους πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν σε άλλες περιοχές της Ελλάδας πολύ γρήγορα αφομοιώθηκαν με τους ντόπιους γι’ αυτό και δεν είναι τόσο έντονο το προσφυγικό  αίσθημα όχι τόσο στη δεύτερη αλλά ειδικά στην τρίτη και στην τέταρτη γενιά.        
Οι πρόσφυγες αυτοί που έφτασαν εδώ θα βρουν ανθρωπιά και συμπαράσταση, σε τέτοιο βαθμό, που ίσως να ήταν ένα από τα λίγα μέρη  του ελλαδικού χώρου που τους αντιμετώπισαν μ’ αυτόν τον τρόπο.
 Ο Άριστος (Περίδης) στην εφημερίδα «Ελεύθερος Λόγος» της Αθήνας στις 25 Ιουνίου 1923, πολύ κοντά στη Μικρασιατική καταστροφή, μόλις εννιά μήνες μετά γράφει:
«Εάν επρόκειτο να απονεμηθεί βραβείο φιλοξενίας και φιλανθρωπίας εις μιαν από τας πόλεις της Ελλάδος, αι οποίαι ήπλωσαν τους βραχίονας για να αγκαλιάσουν τους δυστυχισμένους πρόσφυγας, δικαιωματικώς το βραβείο αυτό έπρεπε να το πάρει το φιλόξενο νησί του Αιγαίου, η αυροφίλητη Σύρος.
Μόνο όσοι ευρέθησαν στο νησί αυτό τις πρώτες μέρες της Μικρασιατικής τραγωδίας είναι σε θέση να βεβαιώσουν τί έκαμαν οι κάτοικοί του για τα θύματα μιας μοιραίας συμφοράς, μιας θεϊκής κατάρας.
Εκείνο το οποίο είδαν τα μάτια μας στην προβλήτα του Τελωνείου, είναι αδύνατον να περιγραφεί. Συγκινητικότερο θέαμα δεν παρουσίασε ίσως καμιά ελληνική πόλη τη στιγμή της αποβιβάσεως όλων των συντριμμάτων της μικρασιατικής δυστυχίας.
Χιλιάδες Συριανοί και Συριανές, άλλοι με ψωμιά στα χέρια, άλλοι με κουτιά λουκούμια, άλλοι με σταμνάκια νερό, στρατός ολόκληρος από όλα τα άκρα του νησιού εξεστράτευσε για να ανακουφίσει τους δυστυχισμένους.
Το ένα κατόπιν του άλλου κατέπλεαν τα φορτηγά και ένα-ένα απεβίβαζε το φορτίο της δυστυχίας και του πόνου.
Μια επιτροπή γίνεται προχείρως από τους Ευαγγ. Σάμιο, Αρ. Τσιροπινά, Επ. Παπαδάμ, Π. Αλαβάνο, Π. Κουλούρη, Ι. Βαρδάκα, Μουμτζή, Μούγια, το λιμενάρχη κ. Μουτσούλα και άλλους και αναλαμβάνει αμέσως τα πρώτα καθήκοντά της.
Σε τρεις μέρες το φιλόξενο νησί μας πλημμυρίζει από γριές, μωρά και γέρους 6.000 περίπου πρόσφυγες. Καθ’ ένας απ’ αυτούς τους δυστυχείς εκτός της δυστυχίας του, δεν φέρει μαζί του ούτε ένα κουρέλι για να σκεπάσει την αθλιότητά του.
-        Πού θα χωρέσει όλη αυτή η κακομοιριά;
-        Κανένας δεν το φαντάζεται.
Μόνο τα μέλη της επιτροπής, ένας κι ένας βοηθούμενα από όλους τους κατοίκους του νησιού, τρέχουν τρία μερόνυχτα άγρυπνα, νηστικά, για να μας πουν μετά τρεις μέρες, ότι κανένας πρόσφυγας δεν κοιμάται στο δρόμο. Όλοι σκεπασμένοι και στεγασμένοι όχι κακήν κακώς.
Η πρώτη εβδομάς, η πρόχειρος εβδομάς, της εγκαταστάσεως των προσφύγων στη Σύρο, ίσως μπορεί να παραβληθεί με ότι έκαμαν αι Αθήναι και ο Πειραιάς ύστερα από ένα εξάμηνο αν πάρωμε τις αναλογίες των πληθυσμών.
Η κατόπιν όμως περίθαλψη των τυχερών προσφύγων της Σύρου δεν παραβάλλεται με την περίθαλψη καμιάς Ελληνικής πόλεως.
Και καταλήγει: Δεν ξέρουμε εμείς οι πρόσφυγες τι μας επιφυλάσσει ακόμα η μοίρα, αλλ’ αν πρόκειται να αφήσουμε μια μέρα το φιλόξενο νησί, θα τ’ αφήσομε με τον ίδιο πόνο, που αφήσαμε την ωραία μας Σμύρνη και τα σπιτάκια μας».
Έτσι συμπαραστάθηκαν οι Συριανοί στους πρόσφυγες Μικρασιάτες.
1925. Ιδρύονται δύο Σωματεία με την επωνυμία «Ένωσις Προσφύγων Νομού Αϊδινίου και ο «Μικρασιατικός Σύλλογος Κυκλάδων».
1927. Οι δύο αυτοί Σύλλογοι συγχωνεύονται στην «Παμπροσφυγική Ένωση Κυκλάδων» με πρόεδρο το δραστήριο Αχιλλέα Μαυρομουστάκη. Όπως είναι φυσικό ασχολούνται με την αποκατάσταση των προσφύγων.
1929 Το Μάιο του 1929 τίθεται ο θεμέλιος λίθος στην περιοχή του Ξηροκάμπου του Προσφυγικού Συνοικισμού. Σκοπός ήταν να παρέχουν οι αρχές μόνιμη στέγη σε άπορες προσφυγικές οικογένειες.
Το 1929 επίσης για την εξυπηρέτηση των προσφυγικών οικογενειών, αλλά και των ντόπιων, ιδρύθηκε στο συνοικισμό του Ξηροκάμπου δημοτικό σχολείο, το μετέπειτα έκτο Δημοτικό σχολείο Ερμούπολης.
Μεταξύ των δασκάλων του υπήρχαν άτομα προσφυγικής καταγωγής. Μία διδασκάλισσα από τη Σμύρνη η Ευγενία Λαζάρογλου υπηρέτησε για τριάντα χρόνια στο προσφυγικό δημοτικό σχολείο του Ξηροκάμπου.
1932
Το έργο της Ένωσης έχει ολοκληρωθεί. Οι πρόσφυγες  έχουν στεγαστεί. Ο Ξηρόκαμπος έχει πλέον στεγάσει άπορες προσφυγικές οικογένειες στη Σύρο. Η δράση του ατονεί.
Τελικά οι Μικρασιάτες επιβίωσαν, ενσωματώθηκαν, μεγαλούργησαν στον τόπο που θεωρούσαν μητέρα πατρίδα.
Ενενήντα πέντε χρόνια έχουν περάσει αφ’ ότου γράφτηκε η τραγικότερη σελίδα της όλης ιστορίας του Γένους. Αφ’ ότου, δε οι λόγοι των εθνικών προσδοκιών για την Ιωνία έγιναν σποδός και στάχτη.
Η Σμύρνη, οι ελληνικές πατρίδες της Ανατολής καθώς μακραίνει ο καιρός απ’ το μεγάλο ξεριζωμό, καθώς πια δεν υπάρχουν στη ζωή παππούδες να αναπολούν και να δακρύζουν ακόμα, περνάνε στην ιστορία, έτσι όπως είναι ο νόμος του χρόνου και της ζωής.
Εμείς όμως δεν πρέπει να αφήσουμε να σκεπάσει η λήθη την ιστορία και να εξιστορούνται απλώς τα γεγονότα στα βιβλία.
Οι μνήμες και οι θύμησες οδηγούν στις ρίζες μας, γι’ αυτό πρέπει να καταβληθεί συστηματική προσπάθεια να δημιουργηθεί στους απογόνους μας το ενδιαφέρον για τη Μικρά Ασία και την προσφυγική καταγωγή τους. Είναι ανάγκη να υπάρξουν μηχανισμοί μέσα στην εκπαίδευση για τη συντήρηση της Μικρασιατικής ταυτότητας – αντίστοιχα μ’ εκείνους που λειτούργησαν για την καλλιέργεια της εθνικής συνείδησης στο Μικρασιατικό Ελληνισμό, όσα χρόνια αυτός ανθούσε στα παράλια της Μικράς Ασίας. Από την τέταρτη γενιά, που θα μετράει πίσω της ήδη δυο γενιές προγόνων γεννημένων στην Ελλάδα, αρχίζουν οι χαμένες γενιές των χαμένων πατρίδων. Η μνήμη των Μικρασιατών, αν αφεθεί μόνο στην προφορική ιστορία, θα σβήνει με την αυγή της πέμπτης γενιάς. Τότε θα συμπληρώνονται και τα εκατό χρόνια από την έξοδο του 1922.
Όμως όλα μπορούν να κρατηθούν ζωντανά συναισθηματικά και βιωματικά με τη βαθιά μελέτη και γνώση γεγονότων, μαρτυριών, με την αναβίωση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, με την δημιουργία ζωντανών κυττάρων όπως είναι οι Μικρασιατικοί Σύλλογοι και οι ΣΤΕΓΕΣ ΜΙΚΡΣΙΣΤΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ, που μπορούν να κρατήσουν άσβεστη τη μνήμη αυτών των γεγονότων, να κρατήσουν κυρίως το συναίσθημα γιατί στην εποχή μας η αποδόμηση και η αναθεώρηση της ιστορίας οδηγεί σε λάθος ατροπούς. 
2009
Έφτασε λοιπόν η ώρα το Σεπτέμβρη του 2009, να παρθεί η απόφαση να οργανωθούμε, να μοιραστούμε, να κάνουμε πράξη αυτό που τόσα χρόνια ο καθένας μας σκέπτονταν και δεν τολμούσε. Μπήκε το θεμέλιο λιθάρι για τη δημιουργία του Συλλόγου «Μικρασιατών Ερμούπολης Σύρου». Το καταστατικό  έτοιμο, κατατέθηκε στο Πρωτοδικείο Σύρου, και μετά από αλλεπάλληλες αναβολές, τρεις αναβολές στη σειρά, λόγω απεργιών, το Δεκέμβρη του 2010, το καταστατικό του Συλλόγου εγκρίθηκε και έτοιμοι πλέον φτάσαμε στις 20 του Φλεβάρη του 2011 να κάνουμε τις πρώτες αρχαιρεσίες και ο Σύλλογός μας να πάρει σάρκα και οστά.
Σε αυτά τα επτά χρόνια ο Σύλλογος είχε μια έντονη παρουσία στα πολιτιστικά δρώμενα του νησιού μας. Σήμερα όμως είναι μια ξεχωριστή μέρα για μας. Και ο δεύτερος μεγάλος στόχος που είχαμε θέσει έχει επιτευχθεί. Η «ΣΤΕΓΗ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ» στήθηκε.
Ένας χώρος όπου συγκέντρωσε και θα συγκεντρώνει μνήμες της Μικρασίας μέσα από αντικείμενα, έντυπο υλικό, μαρτυρίες και οτιδήποτε θα κρατήσει άσβεστη τη μνήμη της πατρίδας και των ανθρώπων της.
Και όταν ακόμη εμείς θα έχουμε φύγει, θα θυμίζει θα παραδειγματίζει και θα διδάσκει. Για μας τους Μικρασιάτες είναι ο καθρέφτης της ψυχής μας. Πιστεύω ότι εκφράζει και την ψυχή του σύγχρονου Έλληνα που θέλει να γνωρίζει την ιστορία του, που θέλει να διδάσκεται και να παραδειγματίζεται από την ίδια την ιστορία του. Αυτόν λοιπόν τον καθρέφτη της ψυχής μας σήμερα τον παραδίδουμε σε όλους τους Συριανούς. Τον παραδίδουμε στη νέα γενιά που θα μπορέσει να δει μέσα από απλά στοιχεία την πολύπαθη ιστορία της χώρας μας. Να ρωτήσει, να διαβάσει να μάθει τον πόνο και το ξεριζωμό, που δυστυχώς και στις μέρες μας βιώνουν άλλοι λαοί. Άνθρωποι όμως σαν εμάς. Με τα ίδια βάσανα και τα ίδια συναισθήματα απώλειας πατρίδας και αγαπημένων προσώπων. Και εμείς παρακολουθούμε σαν απλοί θεατές.
Δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω:
Το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κκ. Δωροθέου του Β΄, τους εκπροσώπους των στρατιωτικών αρχών και Σωμάτων Ασφαλείας, τον Αντιπεριφερειάρχη Νοτίου Αιγαίου κ. Γ, Λεονταρίτη (τον εκπρόσωπο της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου), τους περιφερειακούς και Δημοτικούς συμβούλους, τους εκπροσώπους συλλόγων και φορέων.
   Το Δήμαρχο κ. Γιώργο Μαραγκό που από την πρώτη κιόλας συνάντηση μας με το αίτημα παραχώρησης χώρου για τη δημιουργία της ΣΤΕΓΗΣ μας, στάθηκε ένθερμος αρωγός. Επίσης ευχαριστούμε τον τότε αντιδήμαρχο κ. Γιώργο Παπαμανώλη για το ενδιαφέρον του, το Δημοτικό Συμβούλιο και το συμβούλιο της Δημοτικής Κοινότητας Ερμούπολης όπου με τις ομόφωνες αποφάσεις τους στάθηκαν αρωγοί της προσπάθειάς μας για παραχώρηση του χώρου. Ευχαριστούμε από καρδιάς τον μηχανικό του Δήμου Σωτήρη Μπούσια για τη βοήθειά του και τις τεχνικές υπηρεσίες του Δήμου που με κάθε τρόπο στάθηκαν κοντά μας και μας βοήθησαν.
Θα ήθελα σε αυτό το σημείο να διευκρινίσω προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, ότι όταν καταθέσαμε το αίτημά μας στο Δήμο ως Σύλλογος για παραχώρηση χώρου για τη δημιουργία ΣΤΕΓΗΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ, υπήρχαν στο έγγραφό μας οι εξής διευκρινήσεις:
1.    Εκτός από την παραχώρηση του χώρου, γνωρίζοντας τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο Δήμος δε ζητούμε την παραμικρή οικονομική ενίσχυση.
2.    Πρόκειται για αποκλειστική χρήση ΣΤΕΓΗΣ Μικρασιατικής Μνήμης και όχι χώρος γραφείων και συγκεντρώσεων. Συγκεκριμένα το έγγραφο με το αίτημά μας κατέληγε:
    «Γι’ αυτό αιτούμεθα και παρακαλούμε το Δήμο μας όπως εξεύρει χώρο για τη δημιουργία «Μικρασιατικής Στέγης». Δεν πρόκειται ούτε για γραφεία Συλλόγου, ούτε για αίθουσα εκδηλώσεων. Ως Σύλλογος θα συμβάλουμε με οποιοδήποτε τρόπο για τη διαμόρφωση αυτού του χώρου και στη συνέχεια θα επιφορτιστούμε για τη λειτουργία του. Συντήρηση, επισκεψιμότητα κλπ.».
Και αναφέρω ότι η επισκευή του κτηρίου στοίχησε στο Σύλλογο μας το ποσόν των 10.000 €.
Άρα ξεκαθαρίζουμε προς κάθε κατεύθυνση τη χρήση και τη λειτουργία του χώρου.
Γραφεία ως Σύλλογος δεν έχουμε, όπως και πολλοί άλλοι Πολιτιστικοί Σύλλογοι και τα Συμβούλια του Διοικητικού Συμβουλίου γίνονταν και θα γίνονται στα σπίτια μας. 
Ευγνώμονες προς τους χορηγούς μας την κυρία Δέσποινα Παρασκευαΐδου και τον κύριο Μπάμπη Λαζάρογλου που πρόσφεραν από 3.000 €, καθώς και τον κύριο Αθανάσιο Μαρτίνο που προσέφερε 2.000 € για την αποπεράτωση της «Στέγης».
Από καρδιάς ευχαριστούμε το μέλος μας Βαγγέλη Ξαγοράρη, αρωγό σε όλες μας τις δράσεις, ο οποίος ανέλαβε με όλη του την ψυχή, με πολύ κόπο και με διάθεση αρκετού χρόνου τον ελαιοχρωματισμό του κτηρίου.
Άπειρες ευχαριστίες στο Νίκο Πεσματζόγλου, Κωνσταντινουπολίτη στην καταγωγή, ο οποίος ήρθε από την Αθήνα στη Σύρο αποκλειστικά και αφιλοκερδώς για να τοποθετήσει το πάτωμα της Στέγης μας.
Ευχαριστίες σε όλους που προσέφεραν εκθέματα  για τη Στέγη μας.
Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς στο Γιάννη Δεσύπρη, αρωγό και συμπαραστάτη για την σημερινή εκδήλωση καθώς και σε όλα τα μέλη και τους φίλους που συμμετείχαν στο δρώμενο.
Τέλος να καλωσορίσω τα εγγόνια του Χρήστου Τσενόγλου-Αρτεμιάδη, που ήρθαν από τη Δράμα αποκλειστικά και μόνο για να παρευρεθούν στα εγκαίνια της Στέγης, τιμώντας τη μνήμη της γιαγιάς τους που το πλοίο της προσφυγιάς την έβγαλε με τη θυγατέρα της στη Σύρο και να τους ευχαριστήσω για το υλικό που μας δώρισαν.
Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Τον Μπάμπη Κουλούρα
Και φυσικά να ευχαριστήσω σε όλους εσάς που μας τιμάτε με την παρουσία σας.
   Ήρθε η ώρα να γίνουν τα εγκαίνια της «ΣΤΕΓΗΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ» και μαζί μας παρευρίσκονται και μας παρακολουθούν όλοι αυτοί οι Μικρασιάτες που εγκαταστάθηκαν στο νησί μας και σίγουρα ρίχνουμε βάλσαμο στις ψυχές τους.
Πριν μεταβούμε όλοι μαζί στο Πνευματικό Κέντρο Ερμούπολης, όπου στον ισόγειο χώρο του έχει δημιουργηθεί η «ΣΤΕΓΗ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ», για να την εγκαινιάσουμε, θα μου επιτρέψετε να προβάλω μερικές φωτογραφίες για να διαμορφώσετε άποψη του τι χώρο παραλάβαμε και πως τον διαμορφώσαμε».