Σάββατο 16 Δεκεμβρίου 2017

Άρθρο syrostoday για εγκαίνια στέγης

Εγκαίνια Στέγης Μικρασιατικής Μνήμης

Συγκλονιστική η θεατροποιημένη εκδήλωση «Μνήμες» 
Ρίγη συγκίνησης, αλλά και αποτροπιασμό για την βαρβαρότητα των Τούρκων το 1922 στην προσπάθειά τους για πλήρη ξεριζωμό του Ελληνικού στοιχείου από την Μικρά Ασία, προκάλεσε στους θαμώνες του κατάμεστου θεάτρου Απόλλων η εκδήλωση «Μνήμες» η οποία διοργανώθηκε από τον Σύλλογο Μικρασιατών Ερμούπολης με αφορμή τα εγκαίνια της Στέγης Μικρασιατικής Μνήμης.


 Κοσμοσυρροή στα εγκαίνια της Στέγης Μικρασιατικής Μνήμης - Σύρος - Συγκλονιστική η θεατροποιημένη εκδήλωση «Μνήμες»
του Γιώργου Αλβέρτη

«1922: Η προσφυγιά γυρεύει τους δικούς της… Κι απ’ το σταθμό αναζητούνται αγνοούμενοι………….
2017: Η προσφυγιά πια δεν αναζητάει τους δικούς της…. Ησύχασε στις αγκαλιές του Παραδείσου….. Μαζί μ’ αυτούς και οι δικοί μας πρόσφυγες, αυτοί που έφτασαν στο νησί μας» τόνισε, απευθυνόμενος στον κόσμο, ο πρόεδρος του συλλόγου Νίκος Λειβαδάρας, διερωτώμενος μεγαλόφωνα τι έχουμε κάνει όλοι εμείς μέχρι σήμερα προκειμένου να διατηρήσουμε τη μνήμη τόσων αδικοχαμένων ψυχών: «Που είμαστε λοιπόν εμείς όλα αυτά τα χρόνια; Τι κάναμε εμείς όλα αυτά τα χρόνια για να μην ξεχαστούν; Εφησυχασμός και καλοπέραση. Δικαιολογίες χιλιάδες ….. Ανούσιες δικαιολογίες. Κάλιο αργά παρά ποτέ θα μου πεις. Κάλιο αργά…. Εφησυχασμός….. Ήρθε η ώρα λοιπόν, η αργοπορημένη ώρα, να κάνουμε κάτι κι εμείς. Να κάνουμε κάτι για να μην ξεχαστούν αυτοί οι πρόγονοι Μικρασιάτες. Να κάνουμε το αυτονόητο, το ελάχιστο που θα έπρεπε να είχαμε κάνει» ανέφερε χαρακτηριστικά, υπογραμμίζοντας  ότι η νεοσύστατη Στέγη Μικρασιατικής Μνήμης - η οποία στεγάζεται στο ισόγειο του Πνευματικού Κέντρου Ερμούπολης και θα συγκεντρώνει μνήμες της Μικρασίας μέσα από αντικείμενα, έντυπο υλικό, μαρτυρίες και οτιδήποτε -   θα κρατήσει άσβεστη τη μνήμη της πατρίδας και των ανθρώπων της.
«Τον παραδίδουμε στη νέα γενιά που θα μπορέσει να δει μέσα από απλά στοιχεία την πολύπαθη ιστορία της χώρας μας. Να ρωτήσει, να διαβάσει να μάθει τον πόνο και το ξεριζωμό, που δυστυχώς και στις μέρες μας βιώνουν άλλοι λαοί. Άνθρωποι όμως σαν εμάς. Με τα ίδια βάσανα και τα ίδια συναισθήματα απώλειας πατρίδας και αγαπημένων προσώπων. Και εμείς παρακολουθούμε σαν απλοί θεατές» κατέληξε ο κ. Λειβαδάρας  έπειτα από μια γλαφυρή απεικόνιση των γεγονότων που έως και σήμερα στοιχειώνουν το Ελληνικό Έθνος.
Η προβολή σε γιγαντοοθόνη παλιών εικόνων σε συνδυασμό με την μουσική επένδυση και την ένθεση σε αυτές της ζωντανής εικόνας των εκπληκτικών αφηγητών έκανε τις καρδιές όλων να σκιρτήσουν. Μάτια βούρκωσαν και ένας κόμπος ενίοτε στάθηκε στο λαιμό των περισσότερων. Σίγουρα όμως όλοι ένιωσαν μια ψυχική ανάταση για το κουράγιο και το ψυχικό σθένος αυτών των ανθρώπων, που παρά τα βάσανα και τις κακουχίες τους, κατάφεραν να σταθούν ξανά στα πόδια τους και μεγαλούργησαν  στους νέους τόπους διαμονής τους.  
Αξίζει να σημειωθεί ότι η πρωτοποριακή παρουσίαση της παράστασης οφείλεται στον σκηνοθέτη -  ηθοποιό Γιάννη Δεσύπρη - ο οποίος και συμμετείχε με μία αφήγηση – ενώ αξίζει πραγματικά να μνημονευτούν τα ονόματα και των υπόλοιπων εξαιρετικών συντελεστών: Λίτσα Χαραλάμπους, Ντίνα Συκουτρή, Γρηγόρης Παναγιωτίδης, Μαρία Κρόντη, Γιάννης Καπετανάκης, Βασιλική Σαμανίου, Μαργαρίτα Καλουτά, Αλέξανδρος Μπόλιας, Γιάννης Καραντώνης, π. Κωνσταντίνος Κοντός, Μαίρη Δάσκου, Μαντώ Μπόλια, Χριστίνα Σοϊλεμεζίδου, Μαρία Κακαβή.
Μετά την προβολή ενός σύντομου βίντεο με εικόνες  της κακής κατάστασης στην οποία ο Σύλλογος  παρέλαβε τον χώρο για την στέγαση της Μικρασιατικής Μνήμης, άπαντες κατευθύνθηκαν στον νεοσύστατο χώρο για  την τελετή των εγκαινίων, μένοντας κυριολεκτικά έκθαμβοι από την απίστευτη μεταμόρφωσή του.  
Να σημειωθεί ότι η μεταμόρφωση αυτή κατέστη εφικτή χάρη στις χορηγίες των κ.κ. Δέσποινα Παρασκευαΐδου και Μπάμπη Λαζάρογλου που αμφότεροι πρόσφεραν από 3.000 €, καθώς και τον κύριο Αθανάσιο Μαρτίνο που προσέφερε 2.000 € για την αποπεράτωση της «Στέγης». Ακόμη, το μέλος του Συλλόγου Βαγγέλης Ξαγοράρης δαπανώντος χρόνο και με πολύ κόπο συνέβαλε στον ελαιοχρωματισμό του κτηρίου, ενώ ο κ. Νίκος Πεσματζόγλου, ο οποίος ήρθε από την Αθήνα στη Σύρο ειδικά για αυτό το σκοπό, τοποθέτησε αφιλοκερδώς το πάτωμα της Στέγης.
Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με μπουφέ, προσφορά του επιχειρηματία Δημοσθένη Ζορμπάνου.
Να αναφέρουμε τέλος ότι όσοι διαθέτουν  αυθεντικό υλικό από τη Μικρά Ασία και  επιθυμούν να το δωρίσουν στη ΣΤΕΓΗ, μπορούν να επικοινωνούν με τους κ.κ.  Νίκο Λειβαδάρα και Χρήστο Τσαούσογλου  στα τηλέφωνα 6938 865065 και 6974 930868 αντίστοιχα.
Ακολουθεί το κείμενο με την πλήρη ομιλία του κ. Λειβαδάρα:
«1922
Η προσφυγιά γυρεύει τους δικούς της
Κι απ’ το σταθμό αναζητούνται αγνοούμενοι………….
2017
Η προσφυγιά πια δεν αναζητάει τους δικούς της…. Ησύχασε στις αγκαλιές του Παραδείσου….. Μαζί μ’ αυτούς και οι δικοί μας πρόσφυγες, αυτοί που έφτασαν στο νησί μας.
Η προσφυγιά πια δεν αναζητάει τους δικούς της…. Τους αντάμωσε στα ήρεμα λιβάδια του Παραδείσου. Όμως αυτές οι ψυχές δεν θέλουν να ξεχάσουν. Δε θέλουν να ξεχαστούν.
Που είμαστε λοιπόν εμείς όλα αυτά τα χρόνια; Τι κάναμε εμείς όλα αυτά τα χρόνια για να μην ξεχαστούν; Εφησυχασμός και καλοπέραση. Δικαιολογίες χιλιάδες ….. Ανούσιες δικαιολογίες. Κάλιο αργά παρά ποτέ θα μου πεις. Κάλιο αργά…. Εφησυχασμός…..
Ήρθε η ώρα λοιπόν, η αργοπορημένη ώρα, να κάνουμε κάτι κι εμείς. Να κάνουμε κάτι για να μην ξεχαστούν αυτοί οι πρόγονοι Μικρασιάτες. Να κάνουμε το αυτονόητο, το ελάχιστο που θα έπρεπε να είχαμε κάνει.
Το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου Μικρασιατών Ερμούπολης Σύρου, το 2013 πραγματοποιώντας τον πρώτο του μεγάλο στόχο, ανήγειρε μνημείο Μικρασιατικής Μνήμης και το έστησε στο φυσικό του χώρο στον προσφυγικό συνοικισμό του Ξηροκάμπου, όπου στέγασε άπορες προσφυγικές οικογένειες που έφτασαν στο νησί μας.
Σήμερα υλοποιεί το δεύτερο μεγάλο στόχο που είχε θέσει, τη δημιουργία «ΣΤΕΓΗΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ».
Σεπτέμβρης 1922. Φτάνουν στο νησί της Σύρας 7.800 πρόσφυγες. Κάποιοι απ’ αυτούς, 1.835 άτομα, είτε θα βρουν τους δικούς τους σε άλλα μέρη της Ελλάδας ή θα αναχωρήσουν από το νησί προς νέο προορισμό. Περισσότερα από 650 άτομα αναχωρούν κατά τη δήλωσή τους προς τον Πειραιά. Με προορισμό την Αθήνα φεύγουν 339 εγγεγραμμένοι του Μητρώου  Προσφύγων Σύρου, ενώ για τη Θήβα αναχωρούν πάνω από εκατό άτομα. Στην Ανατολική Μακεδονία και τη Θεσσαλονίκη αναχωρούν τουλάχιστον 140 άτομα, στην Καβάλα 33 και τη Δράμα 25. Στη βόρεια Ελλάδα κατευθύνονται συνολικά πάνω από 240 πρόσφυγες. Προς την Κρήτη φεύγουν τουλάχιστον 80 άτομα, ενώ στη Μυτιλήνη 71.
 Οι υπόλοιποι θα μοιραστούν και στα άλλα Κυκλαδονήσια. Στην Ερμούπολη θα παραμείνουν 2.800, στη Νάξο θα σταλούν 900, στην Πάρο 900, στην Κέα 600, στην Τήνο 400, στη Μύκονο 300, στην Άνδρο 300 και λιγότεροι στη Μήλο, στη Σαντορίνη και την Αμοργό.
Ανάμεσα στους πρόσφυγες που φτάνουν στη μητέρα πατρίδα υπάρχουν πολλοί αστοί, κυρίως από τη Σμύρνη και την Κωνσταντινούπολη (πάνω από το 50% του προσφυγικού πληθυσμού). Έχουν ένα  υψηλό επίπεδο παιδείας, γνωρίζουν ξένες γλώσσες, έχουν κοσμοπολίτικο πνεύμα, κατέχουν τους κανόνες του εμπορικού ανταγωνισμού. Οι πρόσφυγες αγροτικής προέλευσης είναι πολύ πιο έμπειροι και ανοιχτοί σε νέου τύπου μεθόδους καλλιέργειας που ως τότε ήταν άγνωστοι στην Ελλάδα. Συμβάλλουν στην αγροτική μεταρρύθμιση, δίνοντας ιδιαίτερη ώθηση σε ορισμένους κλάδους, όπως η αμπελουργία, η σηροτροφία, η ροδοκαλλιέργεια, η καπνοκαλλιέργεια, η ελαιοκομία, η καλλιέργεια των λαχανικών και την εντυπωσιακή αύξηση των καλλιεργούμενων εκτάσεων.
Άνθρωποι δραστήριοι, ευφυείς  και ικανοί, οι πρόσφυγες έδωσαν νέα πνοή σε σημαντικούς τομείς της εθνικής οικονομίας, στο εμπόριο, στη βιοτεχνία, στη βιομηχανία στις αγροτικές καλλιέργειες.
Άτομα φιλελεύθερων αντιλήψεων και πολιτιστικών αξιών, οι πρόσφυγες του 1922 ανέδειξαν πλήθος σημαντικών προσωπικοτήτων σε όλους τους τομείς της πνευματικής και καλλιτεχνικής δημιουργίας, της οικονομίας, της δημοσιογραφίας, του αθλητισμού και πρωτοστάτησαν στην εδραίωση του συνεταιριστικού και του εργατικού κινήματος.
Οι Μικρασιάτες πρόσφυγες διατήρησαν στενό  δεσμό με την Ορθοδοξία και με τη βοήθεια των συλλόγων τους κράτησαν ζωντανή τη λαϊκή παράδοση. Οι παράγκες και τα προσφυγικά σπίτια, μερικά από τα οποία διασώζονται ακόμα και σήμερα , ανάμεσα στους όγκους του τσιμέντου, διακρινόταν για την πάστρα και τη νοικοκυροσύνη τους, τα ζωηρά τους χρώματα και τις ανθοστόλιστες με βασιλικούς, βιγκόνιες, γαριφαλιές και γιασεμιά αυλές και προσόψεις των σπιτιών τους. Στην αυλή και στο δρόμο αναπτύσσεται η κοινωνικότητα της γειτονιάς, μια καινοτομία που εισήγαγαν στον ελλαδικό χώρο οι πρόσφυγες, και το βράδυ, μετά τον κάματο της σκληρής βιοπάλης, η ζωή κυλούσε ανάμεσα στο κουσελάκι, στο ούζο, τους σμυρναίικους μεζέδες, το χορό και το τραγούδι.      
Από τους 7.800 πρόσφυγες που έφτασαν στην Ερμούπολη, οι περισσότεροι 3.415 προέρχονταν από τη  Σμύρνη, 417 από τα Βουρλά, 271 από τη Σπάρτη Μ.Α., 233 από το Βουτζά, 149 από
Κρήνη/Τσεσμέ, 149 από τη Φώκαια, 143 από το Αϊδίνιον  και λιγότεροι από διάφορα μέρη της Μικράς Ασίας. 
Οι πρόσφυγες της Σύρου αρχίζουν να οργανώνονται από το Νο-έμβρη του 1922, για να αντιμετωπίζουν από κοινού και πιο αποτελεσματικά τα προβλήματά τους.
Μετά πέντε-έξι χρόνια από τον ερχομό τους, παρατηρείται εξομοίωση των προσφύγων με τους Συριανούς. Το 1926 ενοποιείται το κονδύλι του Δήμου, το οποίο αφορά τους άπορους δημότες.
Έως τότε υπήρχε ένα ξεχωριστό κονδύλι για την οικονομική ενίσχυση των άπορων προσφύγων, μαθητών και ασθενών. Στο ίδιο πνεύμα κινείται και το υπ’ αριθ. 2681/16.3.1927 έγγραφο του Νομάρχη Κυκλάδων, το οποίο απευθύνεται στο Δήμαρχο Ερμούπολης. Από την 1η Απριλίου 1927 παύει η δωρεάν χορήγηση φαρμάκων από το Δημόσιο στους πρόσφυγες. Ο Νομάρχης παρακαλεί το Δήμαρχο να εξακριβώσει τον αριθμό των άπορων προσφύγων της περιφερείας του και να φροντίσει να καλύπτει από εδώ και εξής τις ανάγκες τους.
Οι πρόσφυγες έχουν πλέον ενσωματωθεί και θα αντιμετωπίζονται από τις αρχές, όπως οι υπόλοιποι δημότες και πολίτες της χώρας. Από το 1925-1926 παρατηρείται επίσης πως στις ληξιαρχικές πράξεις γεννήσεων, γάμων και αποβιώσεων δεν μνημονεύεται πια παρά σπανίως, η καταγωγή του πρόσφυγα. Όσοι έγιναν μόνιμοι κάτοικοι της Ερμούπολης Σύρου, δηλώνουν πλέον τη νέα τους διαμονή.     
Η Ερμούπολη δημιούργημα και συνονθύλευμα προσφύγων από το 1821 που είχαν φτάσει από τη Μικρά Ασία, τη Χίο, τα Ψαρά την Κάσσο, αλλά και από διάφορα μέρη της Ελλάδας, δεν θεωρούν ξένο σώμα τους πρόσφυγες του 1922. Δεν τους αντιμετωπίζουν ως πρόσφυγες, «ξένους», για αυτό και οι πρόσφυγες δεν νοιώθουν την ανάγκη να «γκετοποιηθούν». Να δημιουργήσουν κλειστή κοινωνία μεταξύ τους. Η πρώτη γενιά δεν ξεχνά την πατρίδα, τον πόνο της προσφυγιάς και τη σφαγή, όμως όπως αποδεικνύεται σε σύγκριση με άλλους πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν σε άλλες περιοχές της Ελλάδας πολύ γρήγορα αφομοιώθηκαν με τους ντόπιους γι’ αυτό και δεν είναι τόσο έντονο το προσφυγικό  αίσθημα όχι τόσο στη δεύτερη αλλά ειδικά στην τρίτη και στην τέταρτη γενιά.        
Οι πρόσφυγες αυτοί που έφτασαν εδώ θα βρουν ανθρωπιά και συμπαράσταση, σε τέτοιο βαθμό, που ίσως να ήταν ένα από τα λίγα μέρη  του ελλαδικού χώρου που τους αντιμετώπισαν μ’ αυτόν τον τρόπο.
 Ο Άριστος (Περίδης) στην εφημερίδα «Ελεύθερος Λόγος» της Αθήνας στις 25 Ιουνίου 1923, πολύ κοντά στη Μικρασιατική καταστροφή, μόλις εννιά μήνες μετά γράφει:
«Εάν επρόκειτο να απονεμηθεί βραβείο φιλοξενίας και φιλανθρωπίας εις μιαν από τας πόλεις της Ελλάδος, αι οποίαι ήπλωσαν τους βραχίονας για να αγκαλιάσουν τους δυστυχισμένους πρόσφυγας, δικαιωματικώς το βραβείο αυτό έπρεπε να το πάρει το φιλόξενο νησί του Αιγαίου, η αυροφίλητη Σύρος.
Μόνο όσοι ευρέθησαν στο νησί αυτό τις πρώτες μέρες της Μικρασιατικής τραγωδίας είναι σε θέση να βεβαιώσουν τί έκαμαν οι κάτοικοί του για τα θύματα μιας μοιραίας συμφοράς, μιας θεϊκής κατάρας.
Εκείνο το οποίο είδαν τα μάτια μας στην προβλήτα του Τελωνείου, είναι αδύνατον να περιγραφεί. Συγκινητικότερο θέαμα δεν παρουσίασε ίσως καμιά ελληνική πόλη τη στιγμή της αποβιβάσεως όλων των συντριμμάτων της μικρασιατικής δυστυχίας.
Χιλιάδες Συριανοί και Συριανές, άλλοι με ψωμιά στα χέρια, άλλοι με κουτιά λουκούμια, άλλοι με σταμνάκια νερό, στρατός ολόκληρος από όλα τα άκρα του νησιού εξεστράτευσε για να ανακουφίσει τους δυστυχισμένους.
Το ένα κατόπιν του άλλου κατέπλεαν τα φορτηγά και ένα-ένα απεβίβαζε το φορτίο της δυστυχίας και του πόνου.
Μια επιτροπή γίνεται προχείρως από τους Ευαγγ. Σάμιο, Αρ. Τσιροπινά, Επ. Παπαδάμ, Π. Αλαβάνο, Π. Κουλούρη, Ι. Βαρδάκα, Μουμτζή, Μούγια, το λιμενάρχη κ. Μουτσούλα και άλλους και αναλαμβάνει αμέσως τα πρώτα καθήκοντά της.
Σε τρεις μέρες το φιλόξενο νησί μας πλημμυρίζει από γριές, μωρά και γέρους 6.000 περίπου πρόσφυγες. Καθ’ ένας απ’ αυτούς τους δυστυχείς εκτός της δυστυχίας του, δεν φέρει μαζί του ούτε ένα κουρέλι για να σκεπάσει την αθλιότητά του.
-        Πού θα χωρέσει όλη αυτή η κακομοιριά;
-        Κανένας δεν το φαντάζεται.
Μόνο τα μέλη της επιτροπής, ένας κι ένας βοηθούμενα από όλους τους κατοίκους του νησιού, τρέχουν τρία μερόνυχτα άγρυπνα, νηστικά, για να μας πουν μετά τρεις μέρες, ότι κανένας πρόσφυγας δεν κοιμάται στο δρόμο. Όλοι σκεπασμένοι και στεγασμένοι όχι κακήν κακώς.
Η πρώτη εβδομάς, η πρόχειρος εβδομάς, της εγκαταστάσεως των προσφύγων στη Σύρο, ίσως μπορεί να παραβληθεί με ότι έκαμαν αι Αθήναι και ο Πειραιάς ύστερα από ένα εξάμηνο αν πάρωμε τις αναλογίες των πληθυσμών.
Η κατόπιν όμως περίθαλψη των τυχερών προσφύγων της Σύρου δεν παραβάλλεται με την περίθαλψη καμιάς Ελληνικής πόλεως.
Και καταλήγει: Δεν ξέρουμε εμείς οι πρόσφυγες τι μας επιφυλάσσει ακόμα η μοίρα, αλλ’ αν πρόκειται να αφήσουμε μια μέρα το φιλόξενο νησί, θα τ’ αφήσομε με τον ίδιο πόνο, που αφήσαμε την ωραία μας Σμύρνη και τα σπιτάκια μας».
Έτσι συμπαραστάθηκαν οι Συριανοί στους πρόσφυγες Μικρασιάτες.
1925. Ιδρύονται δύο Σωματεία με την επωνυμία «Ένωσις Προσφύγων Νομού Αϊδινίου και ο «Μικρασιατικός Σύλλογος Κυκλάδων».
1927. Οι δύο αυτοί Σύλλογοι συγχωνεύονται στην «Παμπροσφυγική Ένωση Κυκλάδων» με πρόεδρο το δραστήριο Αχιλλέα Μαυρομουστάκη. Όπως είναι φυσικό ασχολούνται με την αποκατάσταση των προσφύγων.
1929 Το Μάιο του 1929 τίθεται ο θεμέλιος λίθος στην περιοχή του Ξηροκάμπου του Προσφυγικού Συνοικισμού. Σκοπός ήταν να παρέχουν οι αρχές μόνιμη στέγη σε άπορες προσφυγικές οικογένειες.
Το 1929 επίσης για την εξυπηρέτηση των προσφυγικών οικογενειών, αλλά και των ντόπιων, ιδρύθηκε στο συνοικισμό του Ξηροκάμπου δημοτικό σχολείο, το μετέπειτα έκτο Δημοτικό σχολείο Ερμούπολης.
Μεταξύ των δασκάλων του υπήρχαν άτομα προσφυγικής καταγωγής. Μία διδασκάλισσα από τη Σμύρνη η Ευγενία Λαζάρογλου υπηρέτησε για τριάντα χρόνια στο προσφυγικό δημοτικό σχολείο του Ξηροκάμπου.
1932
Το έργο της Ένωσης έχει ολοκληρωθεί. Οι πρόσφυγες  έχουν στεγαστεί. Ο Ξηρόκαμπος έχει πλέον στεγάσει άπορες προσφυγικές οικογένειες στη Σύρο. Η δράση του ατονεί.
Τελικά οι Μικρασιάτες επιβίωσαν, ενσωματώθηκαν, μεγαλούργησαν στον τόπο που θεωρούσαν μητέρα πατρίδα.
Ενενήντα πέντε χρόνια έχουν περάσει αφ’ ότου γράφτηκε η τραγικότερη σελίδα της όλης ιστορίας του Γένους. Αφ’ ότου, δε οι λόγοι των εθνικών προσδοκιών για την Ιωνία έγιναν σποδός και στάχτη.
Η Σμύρνη, οι ελληνικές πατρίδες της Ανατολής καθώς μακραίνει ο καιρός απ’ το μεγάλο ξεριζωμό, καθώς πια δεν υπάρχουν στη ζωή παππούδες να αναπολούν και να δακρύζουν ακόμα, περνάνε στην ιστορία, έτσι όπως είναι ο νόμος του χρόνου και της ζωής.
Εμείς όμως δεν πρέπει να αφήσουμε να σκεπάσει η λήθη την ιστορία και να εξιστορούνται απλώς τα γεγονότα στα βιβλία.
Οι μνήμες και οι θύμησες οδηγούν στις ρίζες μας, γι’ αυτό πρέπει να καταβληθεί συστηματική προσπάθεια να δημιουργηθεί στους απογόνους μας το ενδιαφέρον για τη Μικρά Ασία και την προσφυγική καταγωγή τους. Είναι ανάγκη να υπάρξουν μηχανισμοί μέσα στην εκπαίδευση για τη συντήρηση της Μικρασιατικής ταυτότητας – αντίστοιχα μ’ εκείνους που λειτούργησαν για την καλλιέργεια της εθνικής συνείδησης στο Μικρασιατικό Ελληνισμό, όσα χρόνια αυτός ανθούσε στα παράλια της Μικράς Ασίας. Από την τέταρτη γενιά, που θα μετράει πίσω της ήδη δυο γενιές προγόνων γεννημένων στην Ελλάδα, αρχίζουν οι χαμένες γενιές των χαμένων πατρίδων. Η μνήμη των Μικρασιατών, αν αφεθεί μόνο στην προφορική ιστορία, θα σβήνει με την αυγή της πέμπτης γενιάς. Τότε θα συμπληρώνονται και τα εκατό χρόνια από την έξοδο του 1922.
Όμως όλα μπορούν να κρατηθούν ζωντανά συναισθηματικά και βιωματικά με τη βαθιά μελέτη και γνώση γεγονότων, μαρτυριών, με την αναβίωση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, με την δημιουργία ζωντανών κυττάρων όπως είναι οι Μικρασιατικοί Σύλλογοι και οι ΣΤΕΓΕΣ ΜΙΚΡΣΙΣΤΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ, που μπορούν να κρατήσουν άσβεστη τη μνήμη αυτών των γεγονότων, να κρατήσουν κυρίως το συναίσθημα γιατί στην εποχή μας η αποδόμηση και η αναθεώρηση της ιστορίας οδηγεί σε λάθος ατροπούς. 
2009
Έφτασε λοιπόν η ώρα το Σεπτέμβρη του 2009, να παρθεί η απόφαση να οργανωθούμε, να μοιραστούμε, να κάνουμε πράξη αυτό που τόσα χρόνια ο καθένας μας σκέπτονταν και δεν τολμούσε. Μπήκε το θεμέλιο λιθάρι για τη δημιουργία του Συλλόγου «Μικρασιατών Ερμούπολης Σύρου». Το καταστατικό  έτοιμο, κατατέθηκε στο Πρωτοδικείο Σύρου, και μετά από αλλεπάλληλες αναβολές, τρεις αναβολές στη σειρά, λόγω απεργιών, το Δεκέμβρη του 2010, το καταστατικό του Συλλόγου εγκρίθηκε και έτοιμοι πλέον φτάσαμε στις 20 του Φλεβάρη του 2011 να κάνουμε τις πρώτες αρχαιρεσίες και ο Σύλλογός μας να πάρει σάρκα και οστά.
Σε αυτά τα επτά χρόνια ο Σύλλογος είχε μια έντονη παρουσία στα πολιτιστικά δρώμενα του νησιού μας. Σήμερα όμως είναι μια ξεχωριστή μέρα για μας. Και ο δεύτερος μεγάλος στόχος που είχαμε θέσει έχει επιτευχθεί. Η «ΣΤΕΓΗ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ» στήθηκε.
Ένας χώρος όπου συγκέντρωσε και θα συγκεντρώνει μνήμες της Μικρασίας μέσα από αντικείμενα, έντυπο υλικό, μαρτυρίες και οτιδήποτε θα κρατήσει άσβεστη τη μνήμη της πατρίδας και των ανθρώπων της.
Και όταν ακόμη εμείς θα έχουμε φύγει, θα θυμίζει θα παραδειγματίζει και θα διδάσκει. Για μας τους Μικρασιάτες είναι ο καθρέφτης της ψυχής μας. Πιστεύω ότι εκφράζει και την ψυχή του σύγχρονου Έλληνα που θέλει να γνωρίζει την ιστορία του, που θέλει να διδάσκεται και να παραδειγματίζεται από την ίδια την ιστορία του. Αυτόν λοιπόν τον καθρέφτη της ψυχής μας σήμερα τον παραδίδουμε σε όλους τους Συριανούς. Τον παραδίδουμε στη νέα γενιά που θα μπορέσει να δει μέσα από απλά στοιχεία την πολύπαθη ιστορία της χώρας μας. Να ρωτήσει, να διαβάσει να μάθει τον πόνο και το ξεριζωμό, που δυστυχώς και στις μέρες μας βιώνουν άλλοι λαοί. Άνθρωποι όμως σαν εμάς. Με τα ίδια βάσανα και τα ίδια συναισθήματα απώλειας πατρίδας και αγαπημένων προσώπων. Και εμείς παρακολουθούμε σαν απλοί θεατές.
Δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω:
Το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κκ. Δωροθέου του Β΄, τους εκπροσώπους των στρατιωτικών αρχών και Σωμάτων Ασφαλείας, τον Αντιπεριφερειάρχη Νοτίου Αιγαίου κ. Γ, Λεονταρίτη (τον εκπρόσωπο της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου), τους περιφερειακούς και Δημοτικούς συμβούλους, τους εκπροσώπους συλλόγων και φορέων.
   Το Δήμαρχο κ. Γιώργο Μαραγκό που από την πρώτη κιόλας συνάντηση μας με το αίτημα παραχώρησης χώρου για τη δημιουργία της ΣΤΕΓΗΣ μας, στάθηκε ένθερμος αρωγός. Επίσης ευχαριστούμε τον τότε αντιδήμαρχο κ. Γιώργο Παπαμανώλη για το ενδιαφέρον του, το Δημοτικό Συμβούλιο και το συμβούλιο της Δημοτικής Κοινότητας Ερμούπολης όπου με τις ομόφωνες αποφάσεις τους στάθηκαν αρωγοί της προσπάθειάς μας για παραχώρηση του χώρου. Ευχαριστούμε από καρδιάς τον μηχανικό του Δήμου Σωτήρη Μπούσια για τη βοήθειά του και τις τεχνικές υπηρεσίες του Δήμου που με κάθε τρόπο στάθηκαν κοντά μας και μας βοήθησαν.
Θα ήθελα σε αυτό το σημείο να διευκρινίσω προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, ότι όταν καταθέσαμε το αίτημά μας στο Δήμο ως Σύλλογος για παραχώρηση χώρου για τη δημιουργία ΣΤΕΓΗΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ, υπήρχαν στο έγγραφό μας οι εξής διευκρινήσεις:
1.    Εκτός από την παραχώρηση του χώρου, γνωρίζοντας τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο Δήμος δε ζητούμε την παραμικρή οικονομική ενίσχυση.
2.    Πρόκειται για αποκλειστική χρήση ΣΤΕΓΗΣ Μικρασιατικής Μνήμης και όχι χώρος γραφείων και συγκεντρώσεων. Συγκεκριμένα το έγγραφο με το αίτημά μας κατέληγε:
    «Γι’ αυτό αιτούμεθα και παρακαλούμε το Δήμο μας όπως εξεύρει χώρο για τη δημιουργία «Μικρασιατικής Στέγης». Δεν πρόκειται ούτε για γραφεία Συλλόγου, ούτε για αίθουσα εκδηλώσεων. Ως Σύλλογος θα συμβάλουμε με οποιοδήποτε τρόπο για τη διαμόρφωση αυτού του χώρου και στη συνέχεια θα επιφορτιστούμε για τη λειτουργία του. Συντήρηση, επισκεψιμότητα κλπ.».
Και αναφέρω ότι η επισκευή του κτηρίου στοίχησε στο Σύλλογο μας το ποσόν των 10.000 €.
Άρα ξεκαθαρίζουμε προς κάθε κατεύθυνση τη χρήση και τη λειτουργία του χώρου.
Γραφεία ως Σύλλογος δεν έχουμε, όπως και πολλοί άλλοι Πολιτιστικοί Σύλλογοι και τα Συμβούλια του Διοικητικού Συμβουλίου γίνονταν και θα γίνονται στα σπίτια μας. 
Ευγνώμονες προς τους χορηγούς μας την κυρία Δέσποινα Παρασκευαΐδου και τον κύριο Μπάμπη Λαζάρογλου που πρόσφεραν από 3.000 €, καθώς και τον κύριο Αθανάσιο Μαρτίνο που προσέφερε 2.000 € για την αποπεράτωση της «Στέγης».
Από καρδιάς ευχαριστούμε το μέλος μας Βαγγέλη Ξαγοράρη, αρωγό σε όλες μας τις δράσεις, ο οποίος ανέλαβε με όλη του την ψυχή, με πολύ κόπο και με διάθεση αρκετού χρόνου τον ελαιοχρωματισμό του κτηρίου.
Άπειρες ευχαριστίες στο Νίκο Πεσματζόγλου, Κωνσταντινουπολίτη στην καταγωγή, ο οποίος ήρθε από την Αθήνα στη Σύρο αποκλειστικά και αφιλοκερδώς για να τοποθετήσει το πάτωμα της Στέγης μας.
Ευχαριστίες σε όλους που προσέφεραν εκθέματα  για τη Στέγη μας.
Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς στο Γιάννη Δεσύπρη, αρωγό και συμπαραστάτη για την σημερινή εκδήλωση καθώς και σε όλα τα μέλη και τους φίλους που συμμετείχαν στο δρώμενο.
Τέλος να καλωσορίσω τα εγγόνια του Χρήστου Τσενόγλου-Αρτεμιάδη, που ήρθαν από τη Δράμα αποκλειστικά και μόνο για να παρευρεθούν στα εγκαίνια της Στέγης, τιμώντας τη μνήμη της γιαγιάς τους που το πλοίο της προσφυγιάς την έβγαλε με τη θυγατέρα της στη Σύρο και να τους ευχαριστήσω για το υλικό που μας δώρισαν.
Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Τον Μπάμπη Κουλούρα
Και φυσικά να ευχαριστήσω σε όλους εσάς που μας τιμάτε με την παρουσία σας.
   Ήρθε η ώρα να γίνουν τα εγκαίνια της «ΣΤΕΓΗΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ» και μαζί μας παρευρίσκονται και μας παρακολουθούν όλοι αυτοί οι Μικρασιάτες που εγκαταστάθηκαν στο νησί μας και σίγουρα ρίχνουμε βάλσαμο στις ψυχές τους.
Πριν μεταβούμε όλοι μαζί στο Πνευματικό Κέντρο Ερμούπολης, όπου στον ισόγειο χώρο του έχει δημιουργηθεί η «ΣΤΕΓΗ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ», για να την εγκαινιάσουμε, θα μου επιτρέψετε να προβάλω μερικές φωτογραφίες για να διαμορφώσετε άποψη του τι χώρο παραλάβαμε και πως τον διαμορφώσαμε».